دوراهی زنانه پشت درهای نیمه باز استادیوم - مهسان بلاگ

دوراهی های زنانه برای ورود به استادیوم

بهناز میرمطهریان ، فشارهای فیفا که زیاد می گردد. فدراسیون فوتبال که در تنگنای ورود زنان به استادیوم ها قرار می گیرد. تنها راه فرار از فشارها اما باز کردن درهای استادیوم به روی زنان خبرنگار و عکاس است. درهایی که به روی میلیون ها زن طرفدار و عاشق فوتبال بسته بوده و هست. آن وقت زنان خبرنگار در دوراهی حرفه ای عجیبی قرار می گیرند که انتخاب از میان بودن و نبودن، کار را برای شان سخت تر از هر زمان دیگری می نماید. مسئولیت کاری وخبری شان می گوید که باید باشند، ببینند، نقل نمایند، نقد نمایند و زمینه را برای حضور سایر زنان فراهم سازند. مسوولیت شهروندی شان اما به عنوان یک زن زیر بار سنگینی نگاه زنانی می شکند که تشنه و عاشق فوتبال هستند و اجازه ورود به استادیوم را ندارند.

حالا که باز هم تحت تأثیر فشارهای فیفا، توییت مدیر روابط عمومی وزارت ورزش و جوانان نقل محافل شده است، زنان خبرنگار بار دیگر در این دو راهی سخت قرار می گیرند. باید به فراخوان وزارت ورزش و فدراسیون فوتبال پاسخ مثبت بگوید، انگ گزینشی بودن را به جان بخرند و برای ورود به استادیوم ثبت نام نمایند؟ یا منتظر بمانند و تا زمانی که همه زنان اجازه ورود به استادیوم را پیدا نکرده اند به این حضور تن ندهند.

سوال مهم تری تردیدها را درباره حضور زن های خبرنگار پررنگ تر می نماید، اینکه آیا قرار است از زن های خبرنگار به عنوان ابزاری برای فرار از فشارهای فیفا استفاده گردد و آب ها که از آسیاب افتاد، آن ها در کنار سایر زنان به بیرون از استادیوم رانده شوند؟ یا حضور زنان خبرنگار قرار است مقدمه ای گردد برای ورود تدریجی زنان به استادیوم ها؟

البته که تجربه های پیش از این در فینال لیگ قهرمانان آسیا و دیدار تدارکاتی ایران - بولیوی، نشان از این داشته که گزینه دوم چندان جدی نیست و حضور زنان مقطعی و برای عبور از فشارها بود.

تمام این دوگانگی ها، تنها در ذهن زنان خبرنگار نیست. این دوگانگی ها و تضادها تبدیل به قضاوت هایی می گردد درباره آن ها که به استادیوم می روند یا آن ها که نمی روند. در این وانفسا به عنوان یک زن خبرنگار یا عکاس، چه وارد استادیوم شوی و چه نشوی، در مظان اتهام خواهی بود!

عده ای حضور گزینشی زنان را حتی اگر از میان خبرنگاران باشد، استفاده ابزاری مسوولان و توهینی به سایر زنانی می دانند که پشت درها مانده اند. عده ای دیگر معتقدند با همه موانعی که بر سر راه زنان برای ورود به استادیوم وجود دارد، حضور زنان خبرنگار می تواند به باز شدن درها به روی سایر زنان یاری کند و حرکتی رو به جلو به حساب بیاید! چه بسا در سایر رشته های ورزشی چون والیبال هم چنین روندی طی شده و حالا به ثمر نشسته تا بعد از فشارهای وارد شده از سوی فدراسیون جهانی و حضور زنان خبرنگار، حالا شاهد ورود زنان به استادیوم ها برای تماشای والیبال باشیم. همین گروه معتقدند مسیری که در والیبال طی شد، در فوتبال هم به نتیجه می رسد.

علی رغم همه فشارهای جدی فیفا بر فدراسیون فوتبال برای ورود زنان به استادیوم ها، همچنان بعید است که زنان خبرنگار برای بازی های لیگ اجازه حضور در استادیوم را پیدا نمایند. با این حال اما غرض از بیان همه این دوراهی های زنانه برای حضور در استادیوم ها، این است که بگوییم هیچ کس نمی تواند با قطعیت بگوید که در شرایط فعلی کار درست کدام است؟ پاسخ به این سوال که زنان خبرنگار باید پیش از سایر زنان در استادیوم ها حضور پیدا نمایند یا نه، یک تصمیم کاملاً شخصی است از بین دوراهی مسئولیت حرفه ای یا مسئولیت شهروندی؟ هرکدام از این دو راه که انتخاب شوند، قابل احترام هستند و شاید دلایل کافی برای این انتخاب وجود داشته. این دوگانه ساختگی و بی معنا را کمتر کسی در گوشه ای از جهان تجربه می نماید. به کنایه بخوانید که این هم از جمله خوشبختی و خوشوقتی ماست.

مجله سرگرمی: مجله سرگرمی و گردشگری

باتسک: مترجم آنلاین، دارالترجمه آنلاین