روایت هنرمند ایرانی از اشک ریختن خارجی ها در کنسرتش - مهسان بلاگ

رضا علی آبادی، نوازنده تنبور در ششمین سری از کنسرت های آنلاین ماه و نوا حضور داشته است.

به همین دلیل تصمیم گرفتیم با این هنرمند درباره نخستین تجربه اجرای آنلاینش که به صورت تک نفره و بداهه نوازی تنبور برگزار گردید، صحبتی داشته باشیم.

او در ابتدا درباه تجربه برگزاری کنسرت آنلاین به ایسنا می گوید: این تجربه برای من بسیار سخت بود؛ زیرا در 10 سال اخیر بارها در تالار وحدت و رودکی در حضور مخاطبان به روی صحنه رفته بودم. از آنجایی که همواره جریان کنسرت هایم به صورت بداهه نوازی بوده است، حس و جریانی که باید را از تماشاچی ها دریافت می کردم و آن حس را به وسیله صدای سازم به آنها بازمی گرداندم.

این هنرمند درباره دلیل سخت بودن کنسرت آنلاین شرح می دهد: خالی بودن سالن به این صورت بود که گویا انرژی تنها در جهت رفت بود. به طور کلی این اجرا به دلیل جای خالی تماشاگران یکی از سخت ترین کنسرت های من به لحاظ احساسی بود.

آیا می توان گفت که یکی از دلایل سخت بودن این کنسرت برای شما، تک نفره بودن اجرا بوده است؟ زیرا گاهی در اجراهای گروهی آنلاین انتقال انرژی حداقل در بین نوازندگان صورت می گیرد و خلا نبود مخاطب را تا حدی پر می نمایند!

علی آبادی تصریح می نماید: بله با این امر موافق هستم. دو سال گذشته هم که اجرایی به صورت تک نفره و بداهه نوازی داشتم؛ چون تماشاگران در سالن حضور داشتند، خلائی احساس نمی کردم ولی در این اجرا به دلیل اینکه تنها خودم بودم، بار روانی خیلی بیشتری برایم ایجاد شد.

چرا بداهه نوازی و اجراهای تک نفره؟

بعلاوه از او سوال می کنیم که چرا کلیه اجراهایش را به صورت تک نفره و بداهه نوازی به روی صحنه می برد؟ اظهار می نماید: از سال 88 که در مقابل 2000 نفر کنسرت بداهه نوازی تنبور و دف را در کاخ سعدآباد به روی صحنه بردیم، گویی جرقه داستان بداهه نوازی در فکر من خورد و به این نتیجه رسیدم که شاید توانایی خلق در لحظه را داشته باشم. البته این مسئله پس از اجرا در کاخ سعدآباد برای دو سال متوقف شد، تا زمانی که یک کنسرت دو نوازی تنبور و کوبه ای در سالن رودکی داشتم که با استقبال مخاطبان رو به رو شد. پس از حضور در این اجرا به این نتیجه رسیدم که شاید در این نوع از اجراها که به صورت بداهه نوازی برگزار می شوند بتوانم پیروز تر از کنسرت های گروهی و ارکسترال عمل کنم.

این نوازنده ادامه می دهد: به همین دلیل برای مدتی اجراهایی دو نوازی به صورت ترکیب تنبور و عود، تنبور و کوبه ای، تنبور و کمانچه و ... برگزار می کردم. این اتفاق به نقطه ای رسید که به آن علاقه مند شدم و خود را در این جریان می دیدم تا حدی که گاهی خودم بیشتر از تماشاچی ها از اجرا لذت می بردم. این جریان ادامه داشت تا جایی که در سال 97 تصمیم گرفتم از اجرای دو نفره کار را سخت تر کنم و به اجراهای تک نفره بپردازم و این کار را کردم. در این اجراها برگه هایی به مخاطبان می دادم و از آنها می خواستم که احساس خود را برای من بنویسند. خیلی از آن نامه ها را هنوز دارم که پر از انرژی و حال و هوای خوب هستند؛ به اسم مثال فردای یکی از اجراهایم سه خانم نامه ای به بنیاد رودکی فرستاده بودند که در آن نوشته بودند ماشین خود را در پارکینگ بنیاد جا گذاشته و پیاده تا خانه رفته بودند.

علی آبادی تصریح می نماید: برگزاری کنسرت های 10 سال اخیر، بازخوردهایی که از مردم گرفته ام و حس و حالی که آنها از بعد اجرا به صورت مکتوب به دستم رسانده اند، به من یاری کرد که در این اجرا بدانم چه باید انجام دهم. موسیقی ما، سطحی یا عامه پسند نیست بلکه جدی است. این موسیقی اگر به درستی اجرا گردد می تواند روی آنها تأثیرگذار باشد. بارها پیش آمده افرادی که در کنسرت هایم حضور پیدا نموده اند اصلا این نوع از موسیقی را نمی شناختند ولی با آن ارتباط برقرار می کردند. مثلا دو سال گذشته دو نفر که ایرانی نبودند در کنسرتم حضور داشتند و بعد از اجرا به من گفتند که پس از لمس جریان انرژی که در سالن بود ناخودآگاه اشک می ریختند، بدون اینکه حتی بدانند سازی که نواخته می گردد چیست.

مجله ابوذریون: نگاهی اجمالی به رویدادهای روز ایران و جهان

عکسفا: مجله عکسفا، عکسها و رویدادهای اخیر دنیا