سینماهایی که تخریب و خاطراتی که درهم کوبیده می شوند - مهسان بلاگ

به گزارش خبرآنلاین، تخریب دو سینمای قدیمی مشهد طی روزهای گذشته، به فاصله سه روز از یکدیگر، واکنش گسترده هنرمندان بسیاری از جمله رضا کیانیان، پرویز پرستویی، رضا عطاران، لاله اسکندری، برزو ارجمند و... را برانگیخت.

سینمای تاریخی آسیا که سال 1340 در خیابان ارگ مشهد آغاز به کار کرد و یکی از پرمخاطب ترین سالن های زمان خود بود، آدینه، 28 خرداد تخریب شد؛ سینمایی که ساختمانش در اختیار حوزه هنری قرار داشت و از سال ها قبل، تعطیل شده بود. سه روز بعد، دوشنبه 31 خرداد، سینما قدس هم با قدمتی 51 ساله که از اسفند سال گذشته تعطیل و به وسیله حوزه هنری به بخش خصوصی واگذار شده بود، تخریب شد.

هرچند محمد ملک ثابت، مدیرکل امور حقوقی حوزه هنری کشور در گفت وگویی گفته بود در طول این سال ها هیچ تقاضایی برای بازسازی این سینماها وجود نداشت و چون تقاضایی نبوده ما هم نیازی ندیده ایم و سیدحجت طباطبایی، مدیر امور سینمایی اداره کل فرهنگ وارشاد اسلامی خراسان رضوی هم شرح داده بود در خصوص سینما آسیا پیشنهاد شفاهی داده بودم که به موزه سینمای مشهد تبدیل گردد. این اتفاق رخ نداد و فعلا می توانم در رابطه با آن ابراز تاسف کنم. در خصوص سینما قدس هم حوزه هنری می خواهد به جای آن سینمای مهر کوهسنگی را تاسیس کند. اما هیچ کدام از این شرحات نتوانست آبی بر آتش جان دغدغه مندانی باشد که معتقدند اماکن تاریخی- فرهنگی هر شهر، هویت آن شهر و تخریب سینماهای قدیمی، پاک کردن حافظه فرهنگی یک شهر است.

تخریب سینماهای قدیمی نه نخستین بار است که رخ می دهد و نه در چشم اندازی تیره وتار، آخرین بار. رویدادی که تا به امروز پیش از این هم بارها اتفاق افتاده است که در ادامه نگاهی به بخشی از آن نموده ایم.

خاطراتی که در هم کوبیده می شوند

9 دی 1399 بود که علی اعطا، عضو شورای شهر وقت تهران در نطق پیش از دستور خود با اشاره به رای تخریب سینما ایران در لاله زار گفت: تخریب سینما ایران لاله زار، آغاز تخریب سریالی سینماهاست. رأی دیوان عدالت اداری مبنی بر الزام شهرداری به صدور پروانه ساختمانی تخریب و نوسازی سینما ایران و انتشار خبر آن در رسانه ها و شبکه های اجتماعی بود که منشاء و مبدأ این نگرانی شد که اگر چنین گردد، نقطه آغاز تخریب سریالی 18 سینمای این خیابان، شامل 16 سینما در لاله زار و دو سینما در امتداد آن در لاله زار نو، گذاشته خواهد شد.

این نگرانی به ثبت درخواستی در تاریخ 5 اسفند همان سال خطاب به علی اصغر مونسان، وزیر میراث فرهنگی، صنایع دستی و گردشگری منجر شد که در متن آن چنین آمده بود: مالک سینما ایران خیابان لاله زار حدود دو سال پیش تصمیم به تخریب این سینما گرفت اما از آن جایی که بنا، ارزش میراث فرهنگی داشت با مخالفت روبرو شد. در نهایت موضوع به شورای حل اختلاف رفت و در آذر سال 1399 حکم تخریب آن گرفته شد. این بنا از سینماهای مهم کشور بوده و ارزش تاریخی- فرهنگی دارد. امضانمایندگان این کارزار درخواست دارند هرچه سریع تر اقدامات لازم جهت جلوگیری از تخریب این سینما انجام گردد.؛ نگرانی و تهدیدی که البته کماکان همچنان پابرجاست.

خاطراتی که می سوزند

بامداد دهم خرداد 1398 بود که عکس ها و ویدئوهایی درباره آتش سوزی یک سینمای قدیمی در شیراز منتشر شد؛ سینما بهمن، یکی از قدیمی ترین سینماهای این شهر که سال 1336 به وسیله اسماعیل گلستان در انتهای یک مجتمع تجاری قدیمی در خیابان کریم خان زند ساخته شده بود.

این سینما پس از انقلاب در اختیار بنیاد مستضعفان نهاده شد. بنیاد نامش را به بهمن تغییر داد و مدتی پس از بازگشایی به حوزه هنری واگذارش کرد و خاتمه به بخش خصوصی فروخته شد. سینما بهمن چسبیده به بازار تجاری ارگ و به بهانه تعمیرات تعطیل بود که گفتند در حین تخلیه صندلی ها، آتش به جانش افتاده است.

خاتمه، سینمایی که قدیمی ترها به نام سینما مترو می شناختندش، به طور کامل تخریب و آوار آن غروب آدینه 11 مرداد 1398 از محل تخلیه شد.

از شیراز تا اصفهان؛ تخریب و تخریب و تخریب

سینما ایران اصفهان که نیمی از آن در دی 1396 تخریب شد، شامگاه دوم شهریور 1397 به طور کامل ویران شد تا داغ نبودش بر تن نصف دنیا بنشیند.

سینما ایران در قلب خیابان چهارباغ عباسی به علت امکان درآمدزایی مناسب با تبدیل شدن به مجتمع تجاری، در معرض خطر بود و اولین بار در دی 96 با از جا درآوردن صندلی ها و تخریب بخشی از آن مورد آسیب نهاده شد. در شرایطی که این سینما آخرین مراحل واگذاری به حوزه هنری را طی می کرد، سیدمصطفی حسینی، مدیر امور سینمایی حوزه هنری اصفهان، ابراز داشت که همچنان در داخل سینما تخریب هایی در حال اجرا است. سینما ایران خاتمه با وجود همه جنجال های بی پاسخ، به تلی از خاک تبدیل و اصفهان شاهد یک تخریب نابه هنگام دیگر شد.

آبادان، بی ایران شد

اردیبهشت 1396 بود که خبر آمد سینما ایرانِ آبادان که بخشی از آن به اسم ساختمان حوزه هنری مورد استفاده بود، دچار آتش سوزی شد و سوخت. این سینما در سال 1336 در زمینی با زیربنای یک هزار و 500 متر درابتدای چهارراه احمدآباد (موسوم به لین یک) احداث شده بود.

این خبر تلخ در شهریور 1399 این گونه تکمیل شد: سینما ایران، یکی از سینماهای تاریخی آبادان به وسیله بعضی افراد که گفته می گردد خریداران این ملک هستند، تخریب شد.

زنجانی ها بی قدس و یاسمن شدند

اردیبهشت 1395 بود که ناصر مقدم، مدیرکل وقت فرهنگ وارشاد اسلامی استان زنجان با اشاره به قدمت بیش از 50 ساله سینماهای تخریب شده قدس و یاسمن در جمع خبرنگاران گفت: این سینماها تنها به علت دنبال کردن منافع اداری و بدون در نظر گرفتن ارزش هنروفرهنگ و صندلی سینما تخریب شدند.

او بعلاوه گفته بود: سینما قدس و یاسمن بخشی از خاطرات چند نسل از مردم این شهر بود و با تخریب این مجموعه، هویت فرهنگی استان را به باد تمسخر گرفتند و به علت این که حوزه هنری نگاه تجاری- اداری به ساختمان این دو سالن سینما داشت، یک شبه 700 صندلی سینما تخریب شد.

تهران فلورش را از دست داد

ساعت هفت صبحِ شنبه هشتم شهریور 1394 بود که بخشی از سقف سینمای کهنسال فلور فرو ریخت و این اتفاق بهانه ای برای تخریب این سالن شد تا رسانه ها با تیتر پارادیزوی امیریه زیر تلی از آوار از سینمایی یاد نمایند که سال 1316 با نام روشن افتتاح شده بود.

محمد شهرآبادی، معاون شهرسازی و معماری شهرداری منطقه 11 همان زمان طی سخنانی که در شهرنوشت، پایگاه اطلاع رسانی شهرداری تهران منتشر شد گفت: شهرداری منطقه مکرر به این پلاک اخطار داده اما صاحب سینما اقدامی در این خصوص ننموده است.

بندرعباسِ بی انقلاب

دی 1390 بود که خبر آمد سینما انقلاب بندرعباس تخریب شد.

سینما صحرای بندرعباس ساخته سال 1346 به وسیله بخش خصوصی بود. این سالن به همراه دیگر بخش های فنی و زمین های وابسته اطراف، پس از انقلاب به کمیته امداد رسید و نامش از صحرا به انقلاب تغییر کرد تا در سال های 60 تا 70 میزبان نمایش بعضی آثار سینمایی در بندرعباس باشد و از سال 1380 به حوزه هنری واگذار شد.

سوختن جمهوری

24 آبان 1387 بود که خبر آتش سوزی سینما جمهوریِ تهران منتشر شد. سینمایی که 50 سال از عمر آن می گذشت و تازه بازسازی شده بود.

سینما جمهوری با نام سابق نیاگارا در سال 1337 با 960 صندلی ساخته و در دهه 40 اولین سینمای ایران بود که به سیستم صندلی های متحرک مجهز شد. در آن موقع، علی حاتمی و محمدعلی فردین، مالکان این سینما بودند و هنگام آتش سوزی به جز خانواده حاتم،ی یک شریک غیرسینمایی هم برای این بنا وجود داشت. این سینما چند سال قبل از آتش سوزی بازسازی شده بود و در طبقه دوم آن، کافه آنتراکت با مدیریت لیلا حاتمی و علی مصفا فعالیت می کرد اما آن چه رخ داد موجب شد تنها یک سالن سوخته و تخریب شده از جمهوری باقی بماند.

شارژ 10: شارژ 10 | مجله مسافرتی کوله پشتی گردها

مجله دانلود و سرگرمی: مجله دانلود و سرگرمی | معرفی بازی ها و سرگرمی های رایانه ای