وحید شمسایی: دوباره آقای گل دنیا می شوم! - مهسان بلاگ

کسی که به عنوان بازیکن در کانون بیشتر اتفاقات ریز و درشت فوتسال ایران بوده و در قامت مربی هم ترک عادت ننموده. وحید شمسایی، یکی از بهترین بازیکنان تاریخ فوتسال شد و با کوله باری از تجربه توانست در نخستین تجربه مربیگری اش تیم تاسیسات دریایی را 3 دوره قهرمان لیگ فوتسال و یک بار هم قهرمان آسیا کند، اما این روز ها کمی از فوتسال فاصله گرفته و درگیر بیزینس جدید شده است.

اما از وقتی فالکائو برزیلی عنوان آقای گلی جهان را از او ربوده آرام و قرار ندارد و در تب و تاب بازگشت به تیم ملی فوتسال و بازپس گیری عنوانی است که آن را نه برای خودش که متعلق به ایران می داند. شمسایی 10 سال در گلزنی بی رقیب بود و عنوان آقای گلی جهان را داشت، اما حالا در 43 سالگی باید پاشنه را ور بکشد و عنوانی که در غیابش از دست رفته را پس بگیرد.

در همان ابتدای مصاحبه می گوید همین که برای مردم آقای گل باشم کافی است، اما رگه های جاه طلبی ذاتی چنان در صحبت هایش آشکار است که جای حرفی باقی نمی ماند. با وحید شمسایی درباره سال های دور و نزدیک زندگی ورزشی اش، عادت های عجیب و غریبی که دارد و ماجرای بازگشتش به تیم ملی فوتسال مصاحبه نموده ایم.

شما هم مثل بسیاری از نوابغ ورزش ایران، ورزش را از کوچه و خیابان ها شروع کردید و به مدارج بالا رسیدید. فوتبال را از کدام محله شروع نموده اید؟

فوتبال را در کوچه پسکوچه های خیابان گرگان شروع کردم. در آن سال ها با بچه های محل گل کوچک بازی می کردیم و بعد ها کوچه به کوچه و محله به محله مسابقه می دادیم. آن زمان با 2 تیر دروازه و یک توپ پلاستیکی یک صبح تا شب سرگرم می شدیم و ذوق می کردیم.

در زمین های خاکی هم فوتبال بازی می کردید؟

بازی در زمین های خاکی برای خودش حکایتی داشت. تهران زیاد زمین های خاکی فوتبال داشت. آن زمان به زمین خاکی میدان آرژانتین که حالا به پارکینگ بیهقی تبدیل شده می رفتیم و در گرمای 40 درجه فوتبال بازی می کردیم. یک زمین خاکی هم سر خیابان سبلان بود که فوتبالیست های زیادی مثل فرشاد پیوس و امیر قلعه نویی آنجا فوتبال بازی می کردند و اسمش را هم گذاشته بودند زمین سبلان، اما در راستا اتوبان نهاده شد و تخریب شد. یک زمین هم در مجیدیه شاقتصادی بود، اما حالا دیگر هیچ خبری از آن ها نیست. شرایط طوری شده که زمین خاکی نداریم که فوتبالیست نخبه در آن پرورش پیدا کند؛ بنابراین یا باید به استعداد های ذاتی توجه کنیم یا فوتبال را به بچه های امروزی آموزش بدهیم.

البته ذائقه بچه های امروزی با نسلی که شما به آن تعلق دارید تغییر نموده است.

همینطور است. خیلی از بچه های نسل جدید در آپارتمان یا برج زندگی می نمایند و ناخودآگاه به سمت بازی های کامپیوتری کشیده شده اند. شما کمتر نوجوانی را پیدا می کنید که عاشق ورزش باشد درحالی که نسل ما ساعت 8 صبح به دکه روزنامه فروشی می رفت تا جهانی فوتبال بخرد و بداند در ورزش مملکت چه خبر است. یادم هست وقتی تیم محبوب مان بازیکن جدید می خرید 50 هزار نفر به ورزشگاه می رفت تا آن بازیکن را ببینند. ما عاشق فوتبال بودیم و گاهی اوقات که کتانی نداشتیم با پای برهنه و روی آسفالت داغ گل کوچک بازی می کردیم، اما حالا کار دست آموزشگاه ها و مدارس فوتبال است.

اینکه نسل جدید فوتبالیست های ایرانی در آموزشگاه و مدارس فوتبال آموزش ببینند چه ایرادی دارد؟

می توانیم هر دو شیوه پرورش بازیکن در آموزشگاه و زمین های خاکی را در کنار هم داشته باشیم. مثلا بازیکنانی مثل میلاد و مهرداد محمدی که هر دو به تیم ملی رسیده اند فوتبالشان را از زمین های خاکی دو راهی قپان شروع نموده اند و بازیکنان نخبه دیگری هم هستند که توسط مدارس و آموزشگاه ها معرفی شده اند.

باید کاری کنیم که دسترسی بچه ها به زمین های فوتبال که شهرداری در همه مناطق تهران ساخته کم هزینه و راحت تر گردد.

اگر نوجوان ها پولی نداشته باشند که بابت اجاره زمین های فوتبال بدهند استعدادشان از بین می رود. همین حالا به تعداد انگشتان یک دست هم در تیم ملی بازیکن تهرانی نداریم، چون استعداد ها از زمین های خاکی شهرستان ها می آیند.

زمین های خاکی پایتخت را که نمی گردد احیا کرد، پس تکلیف چیست؟

باید سیستم استعدادیابی را قوی تر کنیم. امیدوارم مدارس فوتبالی که کارشان کشف و تربیت بازیکن نخبه است صرفا دنبال پول نباشند.

اگر در شرایط فعلی زندگی می کردی باز هم بهترین بازیکن فوتسال جهان می شدی؟

من همواره یک زندگی چند وجهی داشته ام. مثلا مدرسه را برای زنگ ورزش و فوتبال گل کوچک در حیاط مدرسه دوست داشتم.

وقتی نتوانستم تحصیلاتم را ادامه بدهم به سمت بازار کار سوق پیدا کردم، اما بعد از مدتی فوتبال داخل سالن را شروع کردم و حالا هم دوباره دنبال کسب و کار هستم. هر کدام از این فراز و فرود ها برای من یک تجربه تازه بود که اگر برایم رخ نمی داد شاید وحید شمسایی نمی شدم.

وقتی با وحید شمسایی مصاحبه می کنیم نمی توانیم درباره فوتسال ایران نظرش را جویا نشویم. مهم ترین مسئله فوتسال این است که فضای پرتنشی دارد و وحید شمسایی هم در کانون این تنش ها قرار داشته است. چرا در فوتسال اینقدر سر و صدا زیاد است؟

فکر می کنم این سر و صدا و هیاهو مختص فوتسال نیست. والیبال و بسکتبال هم که ورزش دانشجو ها و تحصیل نموده هاست، سال قبل مدام با درگیری و خشونت روبرو بود. انگار در ورزش و به طور کلی در جامعه ما، حاشیه بر متن غلبه نموده است. همین فضای مجازی را ببینید؛ انگار هر کسی که بیشتر حاشیه داشته باشد هواداران بیشتری پیدا می نماید و کسی که معقول تر است مورد کم توجهی قرار می گیرد.

پس معتقدید این حاشیه ها از متن جامعه به ورزش سرایت نموده. ریشه این مسائل کجاست؟

ریشه اش به مسائل فرهنگی مربوط می گردد. اگر بخواهم درباره فضای ورزش که موضوع تخصصی من است صحبت کنم باید بگویم فرهنگسازی فقط در حد شعار بوده و در زمینه فرهنگی کار چندانی انجام نشده است. در همه جای جهان فرهنگسازی از مدارس و توسط آموزش و پرورش شروع می گردد. من در خیلی از کشور های جهان بازی نموده ام. مثلا فاصله تماشاگر با زمین فوتبال در انگلیس چند متر بیشتر نیست، اما هیچ مسئله ای پیش نمی آید.

تدوین قوانین سفت و سخت هم می تواند بستر فرهنگی ایجاد کند. من دو بار در زندگی ام زیاد امضا داده ام؛ یکی هنگام عقد و یکی هم زمانی که با تیم لاتزیو در ایتالیا قرارداد بستم. هر کدام از این امضا ها مرا به عنوان بازیکن متعهد می کرد. نتیجه اش این می شد که طبق قرارداد صبح از طرف باشگاه ما را به محل تمرین می بردند، همانجا ناهار می خوردیم و استراحت می کردیم و بعد از تمرین نوبت عصر هم صرف و شام بود و به خانه برمی گشتیم، درحالی که در لیگ ایران، بازیکن فقط یک قرارداد سه برگی دارد و اصلا معلوم نیست به حق و حقوقش ابتدایی اش برسد یا نه.

زندگی در چنین فضایی کسالت بار نیست؟

وقتی پشت سر هم از کشور های مختلف پیشنهاد داشتم، در ایران ماندم، چون عاشق تهرانم و تاوان آن را می دهم. وقتی از ایتالیا برگشتم از بهترین تیم های اسپانیا پیشنهاد داشتم و در سال 2002 یک تیم آمریکایی پیشنهاد قرارداد همراه با گرین کارت و اقامت دائم را داد، اما من تهران را با همه شلوغی ها و ترافیکش دوست دارم. شاید اگر زمان به عقب برگردد باز همه پیشنهادهایم را رد کنم.

کمی در خصوص خودتان صحبت کنیم. آدم جاه طلبی هستید؟

تردید نکنید راز پیروزیت همه انسان های پیروز، میل آن ها برای پیروزی و بازنده نشدن است. معتقدم حتی وقتی در شنا هم با رفیقم کورس می گذارم نباید بازنده باشم. در پینگ پنگ هم نباید ببازم. وقتی یک بار ببازی در مراحل بعدی زندگی هم بازنده می شوی. این را می گویند جاه طلبی. خیلی مهم است که ذهن برنده داشته باشی.

پس خودتان را بازیکن و مربی برنده می دانید؟

حتما همینطور است. من با مربیانی زیادی از مارکو سراتو، سرمربی تیم ملی برزیل که قهرمان جهان شد گرفته تا سرمربی تیم ملی ایتالیا و مربیان پیروز ایرانی مثل حسین شمس و محمدحسن انصاری فرد کار کرد ه ام. اگر از هر کدام یک نکته یاد گرفته باشم و دنبال علم مربیگری هم رفته باشم یک مربی برنده می شوم و همواره این باور را در ذهن بازیکنانم تقویت نموده ام.

با این جاه طلبی ذاتی ای که دارید چرا از فرصت بازی کردن در بهترین تیم های جهان استفاده نکردید؟

از کدام فرصت استفاده نکردم؟

مثلا ماندن در لاتزیو و انتقال به تیم های بزرگ تر.

من اسمش را اشتباه حرفه ای می گذارم، اما پشیمان نیستم، چون همانطور که گفتم عاشق تهرانم و می خواهم اینجا زندگی کنم. شاید شلوغی و ترافیک تهران خیلی ها را عاصی کند، اما من این شلوغی ها را دوست دارم و آن را با گرین کارت آمریکا عوض نمی کنم. البته در ایران پول خوبی می گرفتم و اقتصادیاتش را هم می دادم. مثلا پاداشی که از فولاد ماهان اصفهان گرفتم از بازیکنان استقلال و پرسپولیس بیشتر بود. علاوه بر اینکه در کشور خودم عزت و احترام هم داشتم.

این هم از خوش شانسی شما بود که در سال های قبل، تحت فشار تحریم ها نبودیم و پول های کلانی در فوتبال و فوتسال رد و بدل می شد.

وضع اقتصادی کشور در آن مقطع بد نبود و تیم ها حامیان اقتصادی خوبی داشتند. آن زمان باشگاه ها با شرکت های بزرگ مثل سونی قرارداد می بستند، اما الان تن ماهی را روی پیراهن بازیکنان تبلیغ می نمایند. یک بار که داشتم فیلم بازی های 15 سال قبل مسابقات فوتسال را می دیدم، دور تا دور زمین را تبلیغ محصولات خارجی پوشانده بود، اما حالا رب گوجه فرنگی تبلیغ می نمایند.

می گویند عادت های عجیب و غریبی دارید؟

کار ایتالیایی هاست. وقتی با لاتزیو قرارداد بستم مرا بردند پیش کرانیوتی که یکی از مدیران ارشد باشگاه بود. کرانیوتی گفت 3 هفته گذشته و یک باخت و 2 مساوی داریم و قدم تو می تواند خوش یمن باشد و خودت هم فرشته نجات ما باشی. گفت اگر این هفته با حضور تو ناپولی را ببریم برای ما خوش یمن می شوی. من در آن بازی 3 گل زدم و 4 بر 3 برنده شدیم. بعد از این بازی با همان پایی که 3 گل به ناپولی زده بودم وارد زمین مسابقه می شدم و باز هم گل می زدم. حتی با لباسی که برنده می شدیم می خوابیدم، چون به این باور رسیده بودم که برایم خوش یمن است.

این رویه را بعد از بازگشت به ایران هم کنار نگذاشتید. درست است؟

بله، مثلا وقتی در تیم دبیری تبریز بازی می کردم یک شورت ورزشی پاره داشتم و همواره با همان بازی می کردم، چون برایم خوش یمن بود. این رویه به بازیکنان تیم ملی هم سرایت نموده بود. در جام جهانی آرژانتین بچه ها در همه مسابقات با یک لباس ورزشی بازی کردند و برای از بین رفتن بوی پیراهن ها اسپری خوشبو نماینده می زدند، چون باورشان این بود که لباس ها برای ما خوش یمن است. مثلا مصطفی نظری که دروازه بان تیم ملی بود با همان حوله ای که وارد زمین شده بود به رختکن برمی گشت.

این شگرد ها تأثیری در نتایج تیم ملی داشت؟

تأثیری نداشت، چون خرافات پایه و اساس علمی ندارد و باور انسان ها را نشانه می گیرد.

اما هنوز از این باور ها دست نکشیده اید. مثلا شنبه ها برای شما مهم است.

اگر شنبه را خوب شروع کنی تا آخر هفته خوبی. فقط خدا نکند که یک وقت این ها جواب ندهد. برای همین همواره به دنبال اتفاقات خوب می دوم.

می گویند موقع سال تحویل هم در خیابان می دوید.

به محض اینکه صدای توپ شروع سال را می شنوم با بچه هایم ماچ و بوسه می کنم و کتانی می پوشم و می روم در خیابان می دوم، چون معتقدم اگر از اول سال ورزش کنم تا آخر سال زندگی ام با ورزش عجین خواهد شد.

شنیده ایم به انجام کار های ترسناک هم علاقه دارید.

بیشتر به کار های هیجانی علاقه دارم و برای همین شهربازی بسیاری از شهر های جهان را تجربه نموده ام. سال ها قبل قرارداد 26 روزه ای با تیم شنزن چین بستم و در قراردادم قید کردم محل اقامتم باید در بهترین هتل، با امکانات عالی باشد. وقتی به چین رفتم در هتل مجللی که چسبیده به هنگ کنگ بود مستقر شدم. یک شب به رئیس باشگاه گفتم می خواهم به شهربازی بروم و بازی خطرناک سوار شوم. رئیس باشگاه چینی که صاحب یک شهربازی بزرگ هم بود ساعت 9 شب من و مدیر برنامه هایم را به شهربازی برد. ترن هوایی شهربازی به حدی ترسناک بود که هنوز از یادم نرفته است.

تا چند سالگی فوتسال بازی می کنید؟

من 43 ساله ام و یقین دارم که سن یک عدد است. تا وقتی از خودم راضی باشم فوتسال را ادامه می دهم. یکی از آرزوهایم این است هر اتفاقی که در انتظار من است در محیط ورزش رخ بدهد.

وحید شمسایی بیش از 10 سال آقای گل فوتسال جهان بود، اما این عنوان را در سال 1396 و بعد از آنکه بنا به دلایل نامعلومی با تیم ملی وداع کرد از دست داد و حالا فالکائو برزیلی با 8 گل زده بیشتر آقای گل جهان است. شمسایی مدت هاست خودش را برای بازگشت هر چند موقت و تصاحب دوباره این عنوان آماده نموده و به زودی شاهد گلزنی او با پیراهن تیم ملی خواهیم بود.

برزیلی ها خیلی کوشش کردند تا سند آقای گلی جهان را به نام فالکائو بزنند، اما خود این بازیکن هم انگیزه شخصی دارد. چقدر از او شناخت داری؟

من سال ها روبه روی فالکائو بازی نموده ام و شناخت خوبی از او دارم. فالکائو یکی از بهترین بازیکنان تاریخ فوتسال است و تاکنون 4 بار با تیم ملی برزیل خداحافظی نموده، اما هر بار برای عبور از رکورد من، او را برگردانده اند. این نشان می دهد چقدر در کشورش مورد حمایت واقع شده است. من از سال 2012 بنا به دلایلی در تیم ملی بازی نکردم، اما فقط تحت فشار رسانه ها و برای برطرف مسئولیت آمدند دنبال من؛ و حالا هم بعد از ابراز تمایل برای پس گیری عنوان آقای گلی در برنامه پرمخاطب عصر جدید، قضیه بازگشت شما به تیم ملی جدی شده.

در برنامه عصر جدید داشتم درباره شکست و پیروزی در زندگی صحبت می کردم و به طور ناخودآگاه درباره رکورد آقای گلی هم حرف زدم. هر چند من عنوان آقای گلی را از مردم گرفتم و این عنوان را هم برای آن ها می خواهم. مردم خیلی پیگیری می نمایند و من هم باید جوابگوی آن ها باشم. ما ایرانی ها برای کشورمان همه کار می کنیم و به این پرچم اعتقاد داریم. با همه سختی ها و کاستی ها و نامهربانی ها طبیعی و غیرطبیعی هم می سازیم، چون عاشق ایرانیم.

البته تصاحب عنوان آقای گلی جهان و ورود به کتاب گینس افتخار بزرگی است و احتمالا انگیزه شخصی هم دارید.

این عنوان 10 سال در اختیار من بود و به نام ایران ثبت شد. الان هم اگر عنوانم را پس بگیرم یا بنا به هر دلیلی امکانپذیر نباشد خدا را شکر خواهم کرد. همین که بیش از 93 درصد مردم رأی به بازگشتم به تیم ملی می دهند یعنی سرباز خوبی برای کشورم بوده ام. من 8 دوره آقای گل و 7 سال بازیکن سال آسیا شدم، بهترین بازیکن لیگ ایتالیا شدم، کاپیتان تیم منتخب جهان بودم و عنوان بهترین بازیکن جهان را داشتم، اما این عناوین ماندنی نیست.

الان وقتی به خانه می روم علاقه ای به دیدن کاپ ها ندارم، اما احترام مردم برایم یک افتخار ابدی و باارزش است. در همه این سال ها حتی یک ریال بابت موقعیتی که در تیم ملی داشتم نصیبم نشد و تنها دعای خیر مردم را داشتم. الان هم فدراسیون فوتبال و کمیته فوتسال پیگیر ترتیب دادن چند بازی محبت آمیز است تا برگردم و عنوان آقای گلی را برای کشورم کسب کنم. کاری که برزیلی ها مدت ها قبل برای فالکائو کردند. آن ها 4 بازی محبت آمیز با جزایر سلیمان و کاستاریکا ترتیب دادند تا 8 گل دیگر بزند و از رکورد من عبور کند.

اختلاف رکورد شما با فالکائو چند گل است؟

فالکائو 8 گل از من بیشتر زده و اگر 9 گل دیگر بزنم آقای گل جهان می شوم. جالب است که برای عبور از رکورد فالکائو باید به اندازه شماره پیراهنم گل بزنم.

اگر فالکائو دوباره به تیم ملی برگردد و گل بزند تکلیف چیست؟

مسئله من برو بیا نیست. حرف من این است که وحید شمسایی با پول بیت المال صاحب افتخار شده و حالا در این بزنگاه نباید گذشته را به راحتی فراموش کرد. این مسئله شخصی من نیست. نباید یادمان برود که علی دایی در فوتبال، علیرضا دبیر و علیرضا حیدری و رسول خادم در کشتی و موسوی ها و معروف ها در والیبال، ایران را سربلند کردند. یادمان نرود که هادی ساعی پرافتخارترین ورزشکار المپیکی ایران است و محمد بنا برای کشتی فرنگی چه کار کرد. درست است که سفیران سیاسی از بین دیپلمات ها انتخاب می شوند، اما ورزشکاران، سفیران اصلی ما هستند.

کار های مقدماتی برای برگزاری چند بازی محبت آمیز اجرا شده؟

من هر روز یک خبر تازه می شنوم، اما می دانم کمیته فوتسال دنبال برگزاری چند بازی محبت آمیز است. مسئولیت این کار با فدراسیون فوتبال است، اما در این چند ماه بیش از 20 نفر به من گفته اند همه هزینه ها و امکانات شان را برای بازگشت من به تیم ملی و کسب عنوان آقای گلی مهیا می نمایند.

زمان بازی های محبت آمیز معین شده؟

آنطور که شنیده ام، مکاتبه با فدراسیون فوتبال قطر اجرا شده و قطر یکی از تیم هایی است که شهریور ماه سال جاری برای انجام بازی محبت آمیز به ایران می آید. پس تیم هایی انتخاب می شوند که قرار است به قول معروف کیسه گل ما باشند.

اگر اینگونه باشد هم کار بدی ننموده ایم. مگر فالکائو به جزایر سلیمان گل نزد؟ من که قبلا بار ها به برزیل و ایتالیا و اسپانیا و پرتغال و آرژانتین گل زده ام، حالا چند گل هم به قطر بزنم اتفاقی نمی افتد.

این یکی دو بازی جنبه نمادین دارد یا برای شما جدی است؟

اتفاقا خیلی هم باید جدی باشد. وقتی فدراسیون فوتبال در این بحران اقتصادی هزینه می نماید چرا نباید فرصتی که برایم مهیا شده را جدی بگیرم؟ سعی می کنم در همان بازی اول آنقدر گل بزنم که کار تمام گردد.

شما در خیلی از شهر های ایران بازی نموده اید. دوست دارید بازی ای که قرار است در تاریخ فوتسال ایران ثبت گردد در کدام شهر باشد؟

در اصفهان و تبریز افتخارات زیادی کسب نموده ام. در قم و ساری و اهواز هم قهرمان شده ام و در ورامین و مشهد روز های خوبی داشتم، اما همه جای ایران سرای من است. برایم فرقی ندارد در کدام شهر عنوان آقای گلی را پس بگیرم.

bestcanadatours.com: مجری سفرهای کانادا و آمریکا | مجری مستقیم کانادا و آمریکا، کارگزار سفر به کانادا و آمریکا