حسین علیزاده: صدای شجریان، صدای عشق است - مهسان بلاگ

به گزارش ایسنا، حسین علیزاده نیز در بخش بعدی آیین گشایش نمایشگاه نغمه مانا به روی سن رفت و گفت: آسمان تهران امروز آبی است و من صبح زود از خواب بیدار شدم و دلم می خواست واژه امید را که در آسمان دیده می شد، از دست ندهم. گویی همه روز های ما مثل هوایمان بی امید است، اما امید باید باشد. هنر امیدآفرین است و شاید به همین علت عده ای دوستش ندارند، زیرا آن ها با زندگی مخالف هستند. باید از آسمان آبی لذت ببریم. پوستر نمایشگاه نیز تصویری از خورشید میان آسمان آبی دارد و آن خورشید شجریان است.

وی افزود: پاییز زیبایی است و رنگ هایش می درخشند. وقتی از بوستان هنرمندان به سمت به خانه هنرمندان می آمدم، حس کردم دارم به یک جزیره وارد می شوم که گویی در شهر ما نیست. زیرا اگر من خارج از این جزیره نام محمدرضا شجریان را ببرم ممکن است آوردن نامش ممنوع باشد. ما امروز خرامان خرامان به جزیره ای آمده ایم که می توان نام او را بلند گفت. محمدرضا شجریان در قلب مردم جای دارد، اما انگار قلب گروهی از مردم سیاه است که شجریان در آن جا نمی گیرد. در یکسالی که از درگذشت او می گذرد، اتفاق زیاد رخ داد، اما در تاریخ همواره هنرمندانی می مانند که صرفا هنرشان برجسته نیست. از روزی که او را از دست دادیم اتفاقا او را بیشتر بین خود داریم.

علیزاده با انتقاد از کاربرد برخی توضیحات درباره شجریان در شبکه های خارجی اعلام کرد: رادیو و تلویزیون ما که اوضاعش معین است و این میان ما به فرستنده های دیگر گاهی مراجعه می کنیم، زیرا همه مان بغضی داشتیم که تا امروز هم همراهمان است، اما من دیدم که این فرستنده ها هم حرف هایی می زدند مثل این که شجریان هنرمند بااستعدادی بود. یا مثلا در یک برنامه فردی که اصلا خواننده نبود، به یاد محمدرضا شجریان خواند. در کل باید بگویم در دنیای متضادی زندگی می کنیم، اما نام محمدرضا شجریان خود اتحاد ایجاد می نماید و همواره این اتحاد را خوانده است. الان هم نام شجریان است که اینجا ما را کنار هم جمع نموده است. در جامعه نام او را همه می شناسند حتی اگر هنرش را نشناسند، زیرا پشت همه این هنر ها شعور، جسارت و شجاعت است.

وی خاطر نشان کرد: هیچ کس نمی توانست به شجریان زور بگوید. او خوش سفر بود و در سفرهایمان گاهی سر بار و وسایل بچه ها را می گرفت و کمکشان می کرد وقتی اجازه ندادند سازهایمان را که تعدادش زیاد بود، با هواپیمایی در آمریکا جابه جا کنیم، او سوار هواپیما نشد و ما نصف روز در فرودگاه ماندیم تا بالاخره یک هواپیما شرایط را بپذیرد. او هرآنچه می خواست به دست می آورد. چیزی که این روحیه اش باید برای ما درس باشد. این که عادت نکنیم صرفا یک خیابان به نامش کنیم. هنر او با شخصیتی شکل گرفته است که در واقع آن است که نمی تواند تکرار گردد. صدای او صدای عشق است و اگر کسی با عشق خصومتی دارد با او خصومت دارد. هنر شجریان احتیاج انسان است.

سیل غم نبودن پدر من را با خود می برد

همایون شجریان نیز در ادامه مطرح کرد: صحبت ها درباره پدر می تواند جنبه های مختلفی داشته باشد اگر بخواهم به طور کلی درباره او چیزی بگویم این است که پدرم تک بعدی نبود و بهتر است بگویم نیست، زیرا رفتنش را باور ندارم و این موضوع را هر از گاهی کاملا فراموش می کنم. او درباره هر مساله ای کندوکاو می کرد شاید حتی درباره راز یک معما یا یک بازی یک ماه زمان صرف می کرد یا در کودکی می دیدیم بعد از اینکه شام می خورد به زیرزمین می رفت تا ماشین رختشویی را خودش تعمیر کند. همین مساله باعث شد عشق و تمرکز و توانایی اش در آن را بر هر چیزی مصروف کند و در آن بدرخشد.

وی ادامه داد: خاطرات زیاد است و لذت بخش و برخی هایش ما را به تعجب وامی دارد. عمویم خاطرات زیادی از او دارد که از او خواسته ام آن را مکتوب کند. از برگزاری این نکوداشت ممنونم و در یک سال گذشته از رفتن به هر جمعی پرهیز نموده ام، زیرا توانش را ندارم و سیل غم من را با خود می برد، اما از سویی آنقدر حضور این عزیزان و زیر سایه شان بودن غنیمت است که خودش شیرینی هایی دارد.