دل نوشته های مخاطبان خبرنگاران برای سقوط هواپیما - مهسان بلاگ

سانحه سقوط هواپیمای اوکراینی اتفاق تلخی بود که به راحتی فراموش نخواهد شد. چند روز پیش خبرنگاران از مخاطبان خود خواست که برای همدردی با خانواده های قربانیان سقوط هواپیما، خطی برای تسلیت بنویسند و به نشانی [email protected] بفرستند. بخش نخست منتخبی از این دل نوشته ها و پیغام های تسلیت در زیر می آید:

یکی از مخاطبان خبرنگاران به نام نیک اندیشی نوشته است:

تقدیم به بستگان و نزدیکان قربانیان فاجعه سقوط هواپیما

واقفم؛ واژه ای وجود ندارد که در این درد هولناک که مثل اژدها به جان آدم می افتد که عزیزش، گل سر سبدش، نازنینش و همه چیزش را آن هم به شکل فجیع از دست داده، بتواند التیام درستی بدهد. ولی بدانید که جمعیت زیادی نه فقط از هموطنان مان در ایران، بلکه از سراسر جهان فکرشان با شماست و در این سوگ دردناک، در این رنج طاقت فرسا خودشان را با شما شریک می دانند. صمیمانه از عمق وجودم برای تک تک شما طاقت، صبر و آرامش آرزو می کنم. خدا به همراهتان

علی نوشت: مگر می گردد باور کرد کوچ ناگهانی این همه ستاره را. غم فقدان این عزیزان حتی در تصور هم نمی گنجد.

مخاطبی به اسم علیرضا بازوند در متنی با عنوان ستارگان پرپر سقوط هواپیمای مسافربری، نوشت: از ته دل متاسفم. قلبم درد می گیرد، برای همه درگذشتگان، مسافران و خلبان و سایر خدمه پرواز علو درجات و برای بازماندگان صبر و تحمل آرزومندم.

محدثه وکیلی در سوگ قربانیان هواپیمای مسافربری اوکراینی نوشته است: کاش همه اینها خواب بود و همه به مقصدشان می رسیدند. هیچ چیز و هیچ کس نمی تواند دردتان را التیام ببخشد. فقط بدانید که ما با شما هستیم.

ناصر تبریزی نیز نوشت: دردی است غیر مردن ... کان را دوا نباشد

یکی از مخاطبان با نام یک ایرانی ضمن ابراز ناراحتی شدید از سقوط هواپیمای مسافربری اوکراینی که به جان باختن 176 نفر منجر شد، نوشت: من هیچ یک از شماها را نمی شناختم و حتی از نزدیک ندیده بودمتان. حتی اسمتان را هم نشنیده بودم، اما از آن روزی که جسم و جان عزیزتان در آسمان کشور خودتان به اشتباه پرپر شد و چون آواری بر سر ما فرود آمد. از آن روزی که صداهایتان، حرف هایتان، نگاهتان، خاطره ای در فیلم ها و عکس ها شد. از آن روزی که دیگر هیچ خبر و اثری از شما نبود و پشت صفحات مجازیتان هیچ کس جوابگو نبود. از آن روزی که عکس چمدان ها و عکس های عروسک، آلبوم، کفش، لباس های تکه تکه شده شما در همه جا منتشر شد؛ حتی یک روز هم از فکرتان خارج نشدم.

روزها و شب ها با دیدن عکس هایتان گریستم. با دیدن فیلم سقوط گریستم. از دیدن فیلم خوشی هایتان گریستم. از اهداف بلندی که رفته بودید تا به آن برسید گریستم. من برای همه شما، خانواده های شما، دوستان شما و حتی برای زندگی و زنده ها گریستم. من حتی برای خودم هم گریستم که در چه جهانی خشن و بی رحمی زندگی می کنم.

من از آن روز هر روز و هر شب لحظه سقوط را با شما تصور می کنم. خودم را جای تک تک شما می گذارم. از اینکه در آن چند دقیقه چه دردهایی کشیدید، چقدر ترسیدید، چقدر فریاد زدید، ضجه زدید و شاید همدیگر را عاشقانه بغل کردید و پناه هم شدید. هر روز تصور می کنم در آن لحظه به چه چیزهایی فکر می کردید، شاید فکر می کردید چقدر زود همه چیز تمام شد!؟ چرا برای من؟! چرا حالا؟! بعد از من چه بلایی سر خانواده ام می آید. نمی دانم شاید حتی متوجه هم نشده باشید ولی تصورش برای من و البته ما افراد به اصطلاح زنده آنقدر دردناک است که نمی دانیم برای تسکین آن چه باید بکنیم. می دانید رفقا، من از آن روز کابوس می بینم، کابوس آن 300 ثانیه لعنتی. حس می کنم خودم هم یکی از سرنشینان آن هواپیمای لعنتی بودم. حس می کنم من هم مُردم.

از آن روز که همگی به اشتباه رفتید، نامتان تا ابد در قلبم حک می گردد و همچون بستگانتان برایتان سوگواری می کنم و از خدا می خواهم که روحتان به دور از هر اشتباه در آرامش ابدی باشد و بهترین جای بهشت نصیبتان. امیدوارم اگر از زندگی در این جهانی خشن بهره نبردید بهترین جای بهشت نصیبتان گردد.

این روزها مدام این شعر را زمزمه می کنم:

ستاره ها نهفتم

در آسمان ابری

دلم گرفته ای دوست

هوای گریه با من

دلم گرفته ای دوست

هوای گریه با من

معصومه بهرآبادی نیز نوشت: سلام هموطنم، تو را به خاطر صبر زینب گونه ات می ستایم. چون می دانم معتقدید عزیزانتان در جوار حضرت حق متنعمند...

یکی از مخاطبان خبرنگاران با نام سعید حکاک سبزوار نوشته است:

پرواز کردی، کوتاه، اما به وسعت دل های بیقرار

اوج دریافتت مبارک

سلام ما را به خداوند برسانید.

مخاطبی در یادداشتی کوتاه با عنوان دلنوشته برای مادران پونه گرجی و آرش پورضرابی، نوشته است: همه کسایی که در اون هواپیما پر پر شدن هم وطن و عزیزدل من بودن ولی لبخند آرش و پونه توی اون عکس فراموش نمی شه تا ابد هیچ جمله یی غم دلتون رو تسکین نمی ده ولی یادتون باشه پونه و آرش تا ابد تو قلب یه کشور زنده هستن.

معصومه کریم آبادی یکی دیگر از مخاطبان خبرنگاران که به نظر می رسد خبرنگار است؛ نوشته است:

در تمام این سال ها خبر حادثه و وقوع حوادث، زیاد نوشتم

خبر قتل و کشته شدن

خبر سقوط و نابود شدن

خبر واژگونی و مرگ ...

خبر زیاد نوشتم ولی، این بار دستانم می لرزند، بیشتر از همواره!

اشک نمی گذارد بنویسم، بیشتر از همواره و غم ...

تصور دردی که وجود خانواده ها را رها نمی نماید؛ وجودم را نابود می نماید و له!

این خاورمیانه لعنتی ...

این جنگ های بی انتها ...

این جان دریافت ها از مردم ...

چشم های جان باختگان ...

خنده هایشان ...

آن همه انرژی و امید به زندگی ... تمام گردد این خاورمیانه!

...

مخاطبی هم با اسم غریب نوشت: واقعا غم بزرگی است. خداوند روحشان را شاد وبه خانواده شان صبر عنایت کند.

فهیمه هم گفته است که من به نوبه خودم این غم بزرگ را به شما هموطن عزیز تسلیت عرض می کنم امیدوارم خداوند بهتان صبر عظیم عنایت کند.

رؤیا، یکی از مخاطبان خبرنگاران در تهران، نوشته است: بار الها از تو می خواهم صبر وآرامش خودت را به این خانواده ها عطا کنی، آمین. الهی آرامش تو بهترین آرامش است و به یاد تو بودن آرامشی دیگر خدایا تو را به هزار نام مقدست قسم، صبر خودت را به بازماندگانشان بدهی، آمین.

bestcanadatours.com: Best Canada Tours یک سرویس خدماتی جدید و چند منظوره جهت ارائه سرویس تور به کشور کانادا با کیفیت برتر است