روایت پروانه سلحشوری از آزاد شدن حضور زنان در آزادی ، ورود زنان به استادیوم حق مدنی است؛ نه امنیتی - مهسان بلاگ

به گزارش خبرنگاران به نقل از شرق، اگر شیوع گسترده ویروس کرونا نبود، عصر فردا تیم ملی فوتبال ایران باید در ادامه مسابقات انتخابی راهیابی به جام دنیای 2022 قطر مقابل هنگ کنگ در استادیوم آزادی قرار می گرفت؛ ملاقاتی که برای تیم ملی ایران جدای از حساسیت کسب سه امتیاز می توانست دستاورد دیگری هم داشته باشد و آن ادامه حضور زنان در استادیوم بود که فعلا به خاطر ویروس کرونا میسر نشد. یکی از فعالان حقوق زنان در موضوع هموارشدن حضور زنان از گزینشی به حالت عمومی، پروانه سلحشوری، نماینده تهران مجلس شورای اسلامی است. خانم سلحشوری ازجمله کسانی بود که در این راه گام های مفیدی را برداشت و در کنار تأکید فیفا، کوشش های او و دیگر فعالان حقوق زنان بود که در ابتدا راه برای حضور زنان در استادیوم آزادی در مسابقات ایران در جام دنیای 2018 باز شد و بعد، زنان توانستند شش جایگاه استادیوم آزادی را برای ملاقات با کامبوج در اختیار داشته باشند تا یک مسابقه فوتبال را از نزدیک تماشا نمایند؛ اما نماینده استان تهران در گفت وگو با شرق این سکوهای محدود و اندک را هم برای زنان کافی نمی داند و معتقد است باید روزی فرا برسد که برای بلیت فروشی جنسیت مطرح نباشد و زنان بتوانند هر کجای استادیوم که تمایل داشتند، همانند مردها بلیت را خریداری نمایند و به استادیوم بیایند. سلحشوری در ادامه معتقد است البته که فشار فیفا و درگذشت سحر خدایاری در این امر و آزادشدن حضور زنان نقش بسزایی داشته؛ اما کوشش ها در داخل را هم نباید نادیده گرفت.

خانم سلحشوری، اگر ویروس کرونا نبود، عصر فردا تیم ملی فوتبال ایران در ادامه مرحله اول انتخابی صعود به جام دنیای در استادیوم آزادی به مصاف هنگ کنگ می رفت و احتمالا زنان یک بار دیگر می توانستند به استادیوم بیایند. در ابتدا سری به بازی با کامبوج بزنیم و بفرمایید فرایند حضور زنان در استادیوم چطور بعد از نزدیک به 40 سال شکسته شد؟

خدمت شما عرض کنم که ما جلسات متعددی را در این زمینه با مسئولان امر برگزار کردیم و این فرایند چهار سال زمان برد؛ اما نقش فیفا بسیار مشخص نماینده بود. همان طور که می دانید، تا زور بالای سر ما نباشد، کاری پیش نمی رود. رئیس فدراسیون دنیای فوتبال خواهان این شده بود تا زنان بتوانند همانند مردان در استادیوم تیم مورد علاقه شان را تشویق نمایند. این امر در گام نخست با بازی ایران و کامبوج میسر شد و امیدوارم که به زودی اتفاقات بهتری هم رخ بدهد.

بعد از برگزاری ملاقات ایران و کامبوج بسیاری عقیده داشتند که سکوهای تخصیص یافته برای زنان، کافی نبوده و البته اینفانتینو هم در نامه آخر در واقع با حالتی ناراحت و با انتقاد از حسن روحانی اعلام نموده بود که گام های بعدی برای حضور هرچه پرشورتر زنان در فوتبال ایران برداشته نشده و همچنین زنان باید در مسابقات لیگ نیز حضور یابند. در این راستا آیا اصلا اقدامی انجام شد؟

من شخصا راضی نبودم که فقط چهار تا شش سکو برای زنان در بازی با کامبوج اختصاص داده گردد. این بازی خیلی مهمی نبود و حتما به خاطر دارید که بیشتر سکوهای استادیوم آزادی خالی بود و دوستان می توانستند سکوهای بیشتری را برای دختران علاقه مند باز نمایند؛ ضمن اینکه باید ما به سمت مسیری حرکت کنیم که در سایت بلیت فروشی اصلا بحث جنسیت مطرح نباشد و هر کسی (پسر و دختر، مرد و زن) براساس تمایل و علاقه خود مانند بلیت فروشی سینما بتواند بلیت استادیوم را بنا به جایگاه دلخواهش خریداری کند. این موضوع یعنی حضور زنان در استادیوم یک حق انسانی برای زنان ما است و ما نباید آن را سلب کنیم. ضمن اینکه بعد از ملاقات با کامبوج، در داخل، جلسه ویژه ای برگزار نشد که ما بتوانیم مطالبات بیشتری را از دولت و وزارت ورزش طلب کنیم.

در دولت روحانی آیا واقعا اراده ای برای حضور هرچه بیشتر زنان در استادیوم های کشور وجود داشت؟ چون این طور به نظر می رسد که اگر فشار و دستور فیفا نبود، این اتفاق باز هم رخ نمی داد و به تعویق می افتاد.

درهرصورت در داخل، ما خیلی کوشش کردیم و به جرئت می توانم بگویم یکی از مطالبات چهارساله ما در مجلس احقاق حقوق زنان برای حضور فعال در ورزش بود که تا حدودی هم به این خواسته رسیدیم، فقط فشار فیفا و به قول شما دستور نهادهای بین المللی نبود. جلسات و نشست های زیادی برگزار گردید تا بسیاری قانع شوند که قرار نیست با حضور زنان اتفاق بدی رخ دهد. البته این موضوع را هم باید خاطرنشان کنم که بسیاری در همین داخل انگ های زیادی به ما زدند که چرا در زمین دشمن بازی می کنید و آیا دغدغه جوانان حضور در استادیوم است؟ اما درهرصورت این مطالبه ای بود که باید روزی محقق می شد و ما نمی توانستیم پشت گوش بیندازیم. درباره سؤال شما نیز باید عرض کنم که ریاست جمهوری در ایران یک نماد است و نمی تواند انفرادی تصمیمی را اتخاذ کند. در بحث مدیریت ویروس کرونا نیز ثابت شد که ریاست جمهوری قدرت خاصی ندارد و نمی تواند هر آنچه را که می خواهد، اجرائی کند. ورزش در کشور ما نیز درگیر بازی های سیاسی است و آن قدر داد و فریاد شد که شاید تا همین جا هم شاهکار اجرا شده است.

اما اجازه دهید موضوع دیگری را هم خدمت شما عرض کنم. درگذشت سحر خدایاری که یکی از دختران علاقه مند به حضور در استادیوم بود، نیز تأثیر بسزایی داشت تا موضوع حضور زنان در استادیوم با تسهیل بیشتری به پیش برود. درهرصورت دنیاِ پس از کرونا به طور حتم یک دنیا واقعی تر خواهد شد و برای ایران دو حالت پیش رو است؛ یا فضا بسته تر می گردد یا بسیاری از مسائل و محدودیت هایی که وجود داشت، برداشته می گردد.

با توجه به اینکه شما گفتید بعد از ملاقات تیم ملی ایران با کامبوج جلسه خاصی درباره حضور بیشتر زنان در استادیوم رخ نداده، طبعا تصور می کنید که بعد از آغاز مسابقات فوتبال، دوباره باید برای همین چهار سکو هم رایزنی کرد و باز هم باید برای رؤیایی که به طور کامل محقق نشده، کوشش کرد؟

اصولا ما مردم اهل پنهان کاری هستیم و بسیاری از موضوعات را به زیر پوست شهر می بریم. به نظرم در فردای پس از نابودی کرونا باید شفاف تر از قبل رفتار کنیم. این مجلس که تقریبا به خاتمه رسیده؛ اما امیدوارم دوستان در مجلس آینده از حداقل حق انسانی زنان دفاع و آن را مطالبه نمایند و طوری نگردد که هرچه رشته کردیم، پنبه گردد و دوباره روز از نو و روزی از نو. متأسفانه دوستان اصولگرا بعضی پیش فرض ها را اشتباه تعریف می نمایند و با همین پیش فرض اشتباه، نتایج غیرمنطقی نیز مستدل می گردد. در کشور ما باید یک سری تابوهایی که به غلط تعریف شده، شکسته گردد. ما نباید حق انسانی را از مردم بگیریم. ایران درحال حاضر یک جامعه است که جوانانش به جای شادی و نشاط به سمت مواد مخدر می فرایند.

شما یکی از افرادی بودید که بازی ایران و کامبوج را از نزدیک تماشا کردید. احساس تان از اینکه توانستید برای اولین بار یک مسابقه فوتبال را از نزدیک تماشا کنید، چه بود؟

حس فوق العاده ای بود. البته از سن من که گذشته و این کوشش برای فرزندان و جوانان عصر حاضر انجام شد؛ اما واقعا حسرت خوردم از اینکه اجازه ندادند سکوهای بیشتری در اختیار دختران ایرانی قرار بگیرد. دختران ما در این 40 سال خیلی حسرت خوردند. شما ببینید عربستان هم این موضوع را برای اولین بار حل کرد؛ چون یک خواسته مدنی است و ما نباید با نگاه امنیتی به موضوع نگاه کنیم. در ایران، خانواده ها باید بتوانند با آرامش و براساس حق انسانی بلیت بخرند و به استادیوم بفرایند. ما باید این مسئله را بفهمیم؛ همان طور که مردم می توانند در سینما بلیت بخرند و فیلم را در سالن سینما تماشا نمایند، می توان بدون مشکل فوتبال را هم در استادیوم تماشا کرد. ما نباید چنین موضوعاتی را به مردم تحمیل کنیم.

بانیما: قدرت گرفته از سیستم مدیریت محتوای بانیما

دور زمین: دور زمین: آشنایی با زیبایی های دنیا در مجله سرگرمی و گردشگری