روزی روزگاری تارانتینو؛ ادای دین کارگردان مجنون به هالیوود - مهسان بلاگ

فیلمی که با توجه به واکنش های منتقدانی که فیلم را در کن دیده اند، بی تردید از قله های کارنامه تارانتینو لقب خواهد گرفت -به شرطی که سیل تمجید ها و تشویق های فستیوال کن از جنس جوزدگی های مرسوم جشنواره ای نباشد.

نهمین فیلم کارنامه پروپیمان کوئنتین تارانتینو داستان کنجکاوی برانگیزی دارد. داستانی که برای فهمیدنش یا باید فیلم را دیده باشی و یا بتوانی پازل شنیده هایی را که تکه تکه منتشر شده اند، در کنار هم بچینی؛ به خصوص که دیروز خود تارانتینو هم با انتشار یک پیغام توییتری از بینندگان فیلمش خواست تا زمان اکران عمومی جزییات آن را برای دیگران تعریف نکنند؛ تا کار رسانه ها برای انتشار خلاصه داستان فیلم دشوارتر هم شده باشد. بعد از نمایش فیلم در کن رسانه های فرانسوی بیان کردند که روزی روزگاری در هالیوود حول محور ریک دالتون ستاره سریال های وسترن (با بازی لئوناردو دی کاپریو) و بدلش کلیف بوت (با بازی برد پیت) می چرخد و در روند فیلم شاهد رویارویی خیالی ستاره های واقعی آن موقع نظیر استیو مک کویین و بروسلی هستیم. بخشی از فیلم نیز درباره شارون تیت هنرپیشه جوان آن موقع هالیوود است که در سال 1969 توسط چارلز منسن، قاتل شناخته شده آمریکایی، کشته شد.

جالب این که به رغم اکران شدن فیلم، اطلاعات رسانه ها درباره فیلم تارانتینو حتی سر سوزنی هم نسبت به ماه های قبل بیشتر نشده است. درواقع از همان روز که خبر آمد تارانتینو می خواهد فیلم جدیدی را جلوی دوربین ببرد، شایعات و گمانه هایی درباره داستان این فیلم جدید رسانه ای شد که تارانتینو می خواهد درباره چارلز منسن، قاتل بدنام سریالی که مهمترین و شناخته شده ترین جنایتش قتل شارون تیت، همسر رومن پولانسکی، بوده فیلم بسازد. اما خود تارانتینو همان روز ها در گفت وگویی بیان کرد که قرار نیست ساخته جدیدش درباره چارلز منسن باشد: این فیلم درباره چارلز منسن نیست، درباره سال 1969 است! اتفاقی که خود می تواند اتفاق جذابی در سینما باشد.

اواخر دهه شصت به عنوان یکی از مهمترین، جنجالی ترین، پرآشوب ترین و مغشوش ترین دوران تاریخ معاصر هر گاه روی پرده سینما آمده، حاصل کار فیلمی تماشایی و دیدنی بوده است. حاصلی گاه روشنفکرانه، چون رویازدگان برناردو برتولوچی، گاه چپ گرا و چپ زده، چون فیلم های موج نوی مربوط به آن روزگاران، گاه هالیوودی، چون دیترویت کاترین بیگلو و حالا شاید نوبت روایت این دوران دیوانه از نگاه یکی از دیوانه ترین کارگردانان سینمای امروز رسیده باشد.

فیلمی که ممکن است به آن خوبی که منتقدان گفته اند، نباشد، اما بی تردید یکی از جذاب ترین فیلم های این سال ها خواهد بود؛ جذاب و دیدنی و تکان دهنده و البته پرستاره با حضور لئوناردو دی کاپریو، برد پیت، مارگو رابی، امیلی هرش، ال پاچینو، داکوتا فانینگ، کرت راسل و. بعد از چندی نشریه ونیتی فیر ادعا کرد که داستان روزی روزگاری در هالیوود در تابستان 1969 در لس آنجلس می گذرد و داستان یک بازیگر تلویزیونی را روایت می نماید که بعد از روزگاری درخشان در سینمای وسترن، حال در کوشش است دوباره به صنعت فیلمسازی راه پیدا کند.

او به وسیله دوست و همکارش که نقش بدلکار او را نیز دارد، به پروژه ای ملحق می گردد، ولی گویا دوست قدیمی این بازیگر فکر های دیگری نیز برای خود در سر دارد. داستانی که تا امروز ظاهرا موثق ترین خلاصه داستان نهمین فیلم تارانتینو بوده است.

روزی روزگاری جوزدگی

نمایش فیلم تارانتینو جوی عجیب در کن به راه انداخته است؛ جوی که روی طرفداران وطنی این فیلمساز -که علاقمندی شان به شیفتگی پهلو می زند- نیز تأثیر گذاشته و بعضی از سایت هادر واکنش به پیروزیت اکران فیلم جدید تارانتینو از تیترهایی، چون آقامون جنتلمنه هم استفاده نموده اند! در کن هم اوضاع چندان تفاوتی با شیفتگی تارانتینودوست ها در این سوی آب ها نداشته و رسانه ها خبر می دهند که بعد از نمایش فیلم روزی روزگاری در هالیوود تارانتینو به مدت 7 دقیقه بی وقفه از سوی مخاطبان تشویق شده است. جوی که بی شک در روز های آینده هم ادامه خواهد یافت؛ شاید تا نخل طلایی دیگر در دستان کوئنتین تارانتینو!

روزی روزگاری شیفتگی

عکس العمل منتقدانی که در کن فیلم تارانتینو را دیده اند، نیز تفاوت چندانی با مخاطبان دیگر این فیلم نداشته است و به عبارتی بهتر روزی روزگاری در هالیوود منتقدان را نیز شیفته خود نموده است. در حالی که ساعاتی بیش از سرانجام نخستین اکران روزی روزگاری در هالیوود نگذشته بود، فضای مجازی پر بود از نقد ها و ریویو های مثبت و تحسین برانگیز درباره این فیلم؛ تا حدی که امتیاز این فیلم در سایت معتبر و مرجع آی ام دی بی به نمره شگفت انگیز 9,7 از 10 رسید.

از معروف ترین منتقدانی که بر فیلم تارانتینو نقد نوشته اند، می توان به پیتر برادشاو منتقد گاردین اشاره نمود که پنج ستاره کامل به این فیلم داد و آن را آهنگ خیره کننده رستگاری لس آنجلس نامید: تارانتینو پیروز شده است یک سرگرمی بی نظیر، گیج کننده، بی مسئولیت و درخشان خلق کند. کمدی سیاه درخشان تارانتینو، رستگاری پالپ فیکشنی را به کابوس های ریچارد منسن می برد. رابی کالینز منتقد دیلی تلگراف نیز روزی روزگاری در هالیوود را ادای دین تارانتینو به شهر لس آنجلس در دوران پیش از منسن نامیده و آن را مستی سینمای ناب لقب داده است.

ریچارد لاوسن نیز در ایندی وایر نوشته: به نظر می رسد تارانتینو می خواسته با این فیلم از چیز های قدیمی که دوستشان داشته، صحبت کند -که چیز جدیدی نیست، اما شاید در این فیلم انرژی و انگیزه ها بیشتر از قبل، از قید و کنترل رها شده اند. جیسون گربر منتقد اسلش فیلم روزی روزگاری را یک شاهکار عمیق، احمقانه و فوق العاده نامیده است؛ موضعی مشابه با استیو پاند منتقد نشریه رپ که نوشته: فیلم متفکر تارانتینو هنوز هم می تواند سقف کن را بترکاند. فیلمی بزرگ، گستاخ، مضحک، طولانی و زمین بازی بزرگی برای فیلمسازش است تا به فرهنگ عامه قدیم شیفتگی بیمارگونه (فتیش) داشته باشد.

pariha.com: پریها | مجله گردشگری، تور لحظه آخری، تور ارزان قیمت، سفرنامه گردشگری

malayro.ir: تور مالزی ارزان قیمت، تور پنانگ، کوالالامپور، لنکاوی، تور لحظه آخری مالزی