تپه های بیستی نیومکزیکو: شاهکاری از هنر طبیعت و گنجینه ای از تاریخ زمین - مهسان بلاگ

منبع مقاله: تپه های بیستی نیو مکزیکو (Bisti Badlands)

نام "بیستی" از زبان ناواهو به معنای "منطقه وسیعی از تپه‌های شیلی" یا "در میان سازندهای خشتی" گرفته شده است. در حالی که "دی-نا-زین" نیز از ناواهو به معنای "جرثقیل‌ها" است و اشاره به سنگ‌نگاره‌های جرثقیل یافت شده در جنوب منطقه بیابانی دارد. این نام‌گذاری‌ها، نه تنها توصیفی دقیق از ویژگی‌های طبیعی منطقه ارائه می‌دهند، بلکه بازتابی از ارتباط عمیق و دیرینه بومیان با این چشم‌انداز منحصر به فرد هستند. این نشان می‌دهد که زیبایی و ویژگی‌های خاص این منطقه از دیرباز مورد توجه و بخشی از فرهنگ ساکنان آن بوده است.

بازدیدکنندگان اغلب این منطقه را به دلیل اشکال صخره‌ای عجیب و غریب و رنگ‌های خیره‌کننده، شبیه به "دنیایی بیگانه" یا صحنه‌ای از فیلم‌های علمی-تخیلی توصیف می‌کنند. این چشم‌انداز خارق‌العاده، نتیجه میلیون‌ها سال فرسایش بی‌وقفه توسط باد، آب و سایر عناصر طبیعی است که آن را به یک "دنیای فانتزی" از سازندهای سنگی تبدیل کرده است. این توصیفات بصری، همراه با نام‌های بومی که به ویژگی‌های فیزیکی منطقه اشاره دارند، به وضوح نشان می‌دهند که بیستی فراتر از یک پدیده زمین‌شناسی صرف است؛ بلکه یک شاهکار طبیعی است که هم از نظر علمی و هم از نظر زیبایی‌شناختی، الهام‌بخش و شگفت‌انگیز است. این ترکیب از دقت علمی و جذابیت بصری، هسته اصلی درک این منطقه است.

بوم‌شناسی زمان: داستان زمین‌شناسی تپه‌های بیستی

گذشته دور: دریای داخلی و باتلاق‌های سرسبز

داستان زمین‌شناسی بیستی/دی-نا-زین به دوران کرتاسه (حدود 145 تا 55 میلیون سال پیش) بازمی‌گردد، زمانی که بخش وسیعی از آمریکای شمالی توسط "آبراهه داخلی غربی" (Western Interior Seaway)، یک دریای داخلی کم‌عمق، تقسیم شده بود. در آن دوره، نیومکزیکو در نزدیکی خط استوا قرار داشت و منطقه کنونی بیستی یک دلتای رودخانه‌ای پرآب بود که به این دریای داخلی می‌ریخت. این محیط مرطوب و گرمسیری، شامل باتلاق‌های ساحلی، جنگل‌های کهن و دشت‌های سیلابی بود که میزبان پوشش گیاهی و جانوری بسیار متنوعی از جمله دایناسورهای عظیم‌الجثه و پستانداران اولیه بود. این تضاد چشمگیر بین گذشته سرسبز و حال حاضر بیابانی، نشان‌دهنده تغییرات عظیم اقلیمی و زمین‌شناسی است که این منطقه در طول میلیون‌ها سال تجربه کرده است.

شکل‌گیری لایه‌ها و فرسایش هنرمندانه

با عقب‌نشینی تدریجی دریای داخلی و خشک شدن رودخانه‌ها، لایه‌های ضخیمی از رسوبات شامل ماسه‌سنگ، شیل، گل‌سنگ، زغال‌سنگ و سیلت در این منطقه انباشته شدند. این رسوبات، گنجینه‌ای از تاریخ زمین را در خود جای داده‌اند و هر لایه، داستانی از محیط‌های باستانی را روایت می‌کند.

یکی از پدیده‌های شگفت‌انگیز در شکل‌گیری این چشم‌انداز، آتش‌سوزی‌های باستانی زغال‌سنگ است که قرن‌ها به طول انجامید. این آتش‌سوزی‌ها، لایه‌های خاک رس اطراف را مانند سفال پخته و به سنگ‌های سخت و قرمزرنگ به نام "کلینکر" یا "سگ قرمز" تبدیل کرده‌اند. این سنگ‌های قرمز، رنگ‌های خیره‌کننده‌ای به چشم‌انداز می‌بخشند و نشان می‌دهند که حتی فرآیندهای به ظاهر مخرب نیز می‌توانند به خلق زیبایی‌های طبیعی کمک کنند. این پدیده، نمونه‌ای بارز از این است که چگونه نیروهای زمین‌شناسی، حتی آن‌هایی که در مقیاس کوچک‌تر تخریب‌کننده به نظر می‌رسند، در طول زمان‌های طولانی به عنوان هنرمندانی عمل می‌کنند که اشکال و رنگ‌های جدیدی را در طبیعت خلق می‌کنند.

پس از آن، فرسایش میلیون‌ها ساله توسط باد، آب و برف، این لایه‌های رسوبی را به اشکال عجیب و غریب امروزی تبدیل کرده است. "هودوها" (Hoodoos) یا "گرزهای دیو" ، که سازندهای سنگی قارچ‌مانند یا ستون‌های باریک با کلاهک‌های سنگی مقاوم هستند، از برجسته‌ترین ویژگی‌های بیستی هستند. هودوها به طور خاص از فرسایش ماسه‌سنگ‌های سازند کرتلند شکل گرفته‌اند؛ جایی که ماسه‌سنگ‌های سفید نرم‌تر، ساقه هودو را تشکیل می‌دهند و ماسه‌سنگ‌های قهوه‌ای سخت‌تر و مقاوم‌تر از عضو بیستی سازند کرتلند، کلاهک‌های بالایی را می‌پوشانند. این فرسایش انتخابی، منجر به خلق این "عجایب سرِ سنگین" شده است. این فرآیند نشان می‌دهد که چگونه تفاوت در مقاومت مواد در برابر فرسایش، به خلق اشکال هنری پیچیده و منحصر به فرد در طبیعت منجر می‌شود.

نکته قابل توجه دیگر این است که بسیاری از این سازندهای شگفت‌انگیز، تنها حدود شش هزار سال پیش، با ذوب شدن یخ‌های آخرین عصر یخبندان و جاری شدن سیلاب‌هایی که ماسه‌سنگ‌ها را فرسایش دادند، آشکار شدند. این "آشکارسازی بزرگ" نسبتاً جدید در مقیاس زمین‌شناسی، نشان می‌دهد که چشم‌انداز بیستی یک اثر هنری در حال تکامل است و همچنان توسط نیروهای طبیعی در حال شکل‌گیری است. این پویایی، به تجربه بازدید از بیستی عمق بیشتری می‌بخشد و آن را به یک ملاقات با یک فرآیند هنری زنده تبدیل می‌کند.

سازندهای اصلی زمین‌شناسی

منطقه بیستی/دی-نا-زین شامل چهار سازند زمین‌شناسی اصلی است که هر یک ویژگی‌های منحصر به فردی دارند و به تنوع بصری و زمین‌شناسی منطقه کمک می‌کنند. این سازندها، لایه‌های مختلفی از تاریخ زمین را به نمایش می‌گذارند و هر یک با ترکیب و رنگ‌های خاص خود، به پالت رنگی خیره‌کننده این چشم‌انداز کمک می‌کنند.

این جدول نشان می‌دهد که چگونه تنوع در ترکیب معدنی و محیط‌های رسوبی (مانند باتلاق‌ها، رودخانه‌ها و دشت‌های سیلابی) به ایجاد انواع مختلف سنگ‌ها و رنگ‌ها منجر شده است. مقاومت متفاوت این لایه‌ها در برابر فرسایش، اشکال خاصی مانند هودوها را به وجود آورده است. این ارتباط مستقیم بین ساختار زمین‌شناسی و زیبایی بصری، اساس ادعای بیستی به عنوان "شاهکاری از هنر طبیعت" را تشکیل می‌دهد.

پنجره‌ای به گذشته‌های دور: فسیل‌ها و مرز K-T

گنجینه فسیلی بی‌نظیر

تپه‌های بیستی/دی-نا-زین نه تنها از نظر زمین‌شناسی، بلکه از منظر دیرینه‌شناسی نیز اهمیت جهانی دارند. این منطقه به عنوان یکی از بهترین مکان‌ها در جهان برای مطالعه داستان جذاب پایان عصر دایناسورها و آغاز عصر پستانداران شناخته می‌شود. این بیابان خشک، طولانی‌ترین و کامل‌ترین سابقه فسیلی جهان از دوره کرتاسه را در خود جای داده است، که شامل بقایای خزندگان، دایناسورها و پستانداران اولیه است. این ویژگی، بیستی را به یک آرشیو زمین‌شناسی بی‌نظیر تبدیل کرده است که به دانشمندان اجازه می‌دهد تا تغییرات تکاملی را در یک دوره بحرانی از تاریخ زمین ردیابی کنند.

تاکنون بیش از 200 گونه فسیل جانوری و گیاهی، از جمله تنه درختان سنگ‌شده (چوب‌های سنگ‌شده فراوان هستند)، اثر برگ‌ها و برگ‌های کربنی‌شده در این منطقه شناسایی شده است. کشف‌های مهمی در این منطقه صورت گرفته است، از جمله "بیستی بیست" (Bisti Beast) در سال 1998، یک تیرانوسور بالغ (Tyrannosaurus Bistahieversor sealeyi) که حدود 74 میلیون سال پیش می‌زیسته و اکنون در موزه تاریخ طبیعی نیومکزیکو نگهداری می‌شود. همچنین، یک تیرانوسور جوان‌تر و یک پنتاسراتوپس (Pentaceratops) در سال 2015 نیز در اینجا کشف شده‌اند. فسیل‌های دایناسورهای گیاه‌خوار مانند هادروسورها (اردک‌منقارها) از جمله پاراسورولوفوس و دایناسورهای شاخ‌دار مانند پنتاسراتوپس، و همچنین دایناسورهای گوشت‌خوار نظیر تیرانوسور، داسپلتوسوروس و اورنیتومیموس در این منطقه یافت شده‌اند. علاوه بر این، فسیل‌های لاک‌پشت‌ها، ماهی‌ها، کروکودیل‌ها و سایر گونه‌ها نیز به وفور دیده می‌شوند. این تنوع فسیلی، شواهدی ملموس از اکوسیستم‌های غنی و پرجنب‌وجوش گذشته این منطقه ارائه می‌دهد.

مرز K-T: شاهد یک انقراض بزرگ

یکی از برجسته‌ترین ویژگی‌های زمین‌شناسی بیستی، وجود "مرز K/T" (مرز کرتاسه-ترشیاری) است. این لایه زمین‌شناسی، که حدود 65.5 میلیون سال پیش شکل گرفته، نشان‌دهنده پایان دوره کرتاسه و رویداد انقراض عظیم دایناسورها است. بیستی/دی-نا-زین یکی از معدود مناطق عمومی در جهان است که این لایه مرزی حیاتی به وضوح نمایان است ، و فرصتی بی‌نظیر برای درک تغییرات چشمگیر در حیات گیاهی و جانوری در پایان عصر دایناسورها و آغاز عصر پستانداران فراهم می‌کند. این مرز به عنوان یک خط زمانی فیزیکی عمل می‌کند که دو دوره متمایز از حیات زمین را از هم جدا می‌سازد و به دانشمندان اجازه می‌دهد تا پیامدهای یک فاجعه جهانی را به طور مستقیم مطالعه کنند.

پس از انقراض دایناسورها، پستانداران کوچک بر چشم‌انداز غالب شدند و فسیل‌های آن‌ها در سازند ناسیمینتو یافت می‌شود، که نشان‌دهنده تکامل حیات پس از یک فاجعه جهانی است. این تغییر در گونه‌های غالب، گواهی بر انعطاف‌پذیری حیات و توانایی آن در سازگاری و تنوع پس از رویدادهای انقراض بزرگ است.

حفاظت از گنجینه فسیلی

با توجه به اهمیت علمی بی‌بدیل این منطقه، جمع‌آوری فسیل‌های مهره‌داران (حیوانات دارای استخوان) و چوب‌های سنگ‌شده بدون مجوز فدرال به شدت ممنوع است. این ممنوعیت برای حفاظت از این گنجینه‌های ارزشمند برای تحقیقات علمی آینده و حفظ فرصت مشاهده برای همه بازدیدکنندگان است. این قوانین سخت‌گیرانه، بر اهمیت بیستی به عنوان یک آزمایشگاه طبیعی زنده و یک کپسول زمان برای مطالعه تاریخ تکامل حیات تأکید دارند. حفظ این میراث برای نسل‌های آینده، هم برای پژوهشگران و هم برای علاقه‌مندان به طبیعت، حیاتی است.

حیات در دل بیابان: اکوسیستم و حیات وحش

اکوسیستم کنونی: شکننده و مقاوم

امروزه، بیستی/دی-نا-زین یک محیط بیابانی بادی و متروک است. پوشش گیاهی در این منطقه بسیار کم است و اکوسیستم آن شکننده و منحصر به فرد است. با وجود ظاهر خشک و بیابانی، حیات وحش مقاوم و سازگاری در این چشم‌انداز یافت می‌شود، از جمله پرندگان شکاری بزرگی مانند عقاب‌ها و شاهین‌ها، و همچنین بی‌مهرگانی مانند عنکبوت‌ها و عقرب‌ها. این موجودات، نمونه‌هایی از توانایی حیات در سازگاری با شرایط سخت و کم‌آب هستند.

حیات وحش بیابان به طور کلی و به ویژه در مناطق دورافتاده‌ای مانند بیستی، در برابر حضور انسان بسیار حساس است. به همین دلیل، بازدیدکنندگان به شدت توصیه می‌شوند که حیات وحش را دست‌نخورده رها کنند و فاصله خود را حفظ کنند، به ویژه از پرندگان شکاری بزرگ که مناطق لانه‌سازی آن‌ها تحت حفاظت فدرال هستند. این احتیاط‌ها برای حفظ تعادل ظریف اکوسیستم فعلی ضروری است.

اکوسیستم گذشته: سرسبز و پرجنب‌وجوش

این چشم‌انداز خشک امروزی، زمانی یک باتلاق ساحلی ماقبل تاریخ در کنار یک دریای داخلی بود. در آن زمان، منطقه بیستی با جنگل‌های کهن، خزندگان کوچک، دایناسورها و پستانداران اولیه، محیطی سرسبز و دارای تنوع زیستی بالا بود. سنگ‌ها و سازندهای کنونی بیابان، تنها سوابق مدرن از آن محیط مرطوب و متنوع گذشته هستند. این واقعیت که سنگ‌ها و اشکال زمین‌شناسی، تنها یادگاران یک اکوسیستم کاملاً متفاوت هستند، به بیستی بعدی از یک "روح" از گذشته می‌بخشد. این چشم‌انداز نه تنها یک اثر هنری بصری است، بلکه یک سند تاریخی زنده از تحولات زیستی و اقلیمی زمین است.

مفهوم اکوسیستم

یک اکوسیستم به جامعه‌ای از ارگانیسم‌های زنده شامل گیاهان، حیوانات و میکروب‌ها اشاره دارد که در تعامل با اجزای غیرزنده محیط مانند هوا، آب و خاک قرار دارند. این مفهوم در سال 1935 توسط بوم‌شناس انگلیسی، آرتور تانزلی، معرفی شد و به عنوان یک واحد اساسی در بوم‌شناسی شناخته می‌شود. در بیستی، این تعاملات هم در اکوسیستم شکننده کنونی و هم در اکوسیستم‌های پرجنب‌وجوش فسیل‌شده گذشته، قابل مشاهده و مطالعه است. این تضاد بین شکنندگی حال و انعطاف‌پذیری گذشته، درسی عمیق درباره پویایی حیات بر روی زمین ارائه می‌دهد.

ردپای نیاکان: میراث فرهنگی و ارتباط با بومیان

نام‌ها و داستان‌ها: بازتاب ارتباط با سرزمین

همانطور که پیشتر اشاره شد، نام‌های "بیستی" و "دی-نا-زین" از زبان ناواهو گرفته شده‌اند و ارتباط عمیق این منطقه با فرهنگ بومیان آمریکا را نشان می‌دهند. این نام‌گذاری‌ها، نه تنها توصیفی از ویژگی‌های طبیعی منطقه (تپه‌های شیلی، جرثقیل‌ها) هستند، بلکه بازتابی از درک و ارتباط چندصدساله بومیان با این سرزمین محسوب می‌شوند. این نام‌ها نشان می‌دهند که بومیان منطقه، قرن‌ها پیش از ورود پژوهشگران مدرن، به دقت این چشم‌انداز را مشاهده کرده و آن را در زبان و فرهنگ خود جای داده بودند. این رویکرد، بیستی را از یک مکان صرفاً زمین‌شناسی به یک چشم‌انداز فرهنگی تبدیل می‌کند.

ردپای تمدن‌های باستانی

برای قرن‌ها، مردم در اطراف و حتی گاهی در خود "سرزمین گدازه" بیستی زندگی می‌کردند. تمدن‌های باستانی بومی آمریکا، از جمله پوئبلوان‌های اجدادی، مسیرهای خود را با نشانه‌های سنگی (trail cairns) علامت‌گذاری کرده و از طریق داستان‌ها و مراسم با چشم‌انداز ارتباط برقرار می‌کردند. شواهد این حضور و ارتباط عمیق، هنوز در منطقه قابل مشاهده است؛ داستان‌های این مردم از طریق نشانه‌های سنگی، سنگ‌نگاره‌ها (petroglyphs) و بقایای دیوارها در مناطق دورافتاده حفظ شده است.

منطقه چهارگوش، که بیستی نیز بخشی از آن است، هزاران سال پیش مرکز یک تمدن پیچیده و تأثیرگذار بود. پارک ملی تاریخی چاکو کالچر (Chaco Culture National Historical Park)، که یک میراث جهانی یونسکو است، کمتر از 30 مایل شمال بیستی قرار دارد و شامل بیش از 15 "خانه‌های بزرگ" چاکوئی است که بین سال‌های 850 تا 1150 پس از میلاد مرکز تمدن پوئبلوان بودند. "جاده بزرگ شمالی" (Great North Road) ماقبل تاریخ، که سایت‌های اصلی چاکوئی آناسازی را در حوضه سن خوآن به هم متصل می‌کرد، از بیستی عبور می‌کرد ، که نشان‌دهنده اهمیت این منطقه در شبکه ارتباطی و فرهنگی باستانی است. این شواهد نشان می‌دهد که حتی در این چشم‌انداز به ظاهر متروک، تمدن‌های باستانی شکوفا شده و ردپای ماندگاری از خود به جای گذاشته‌اند. این امر به بیستی بعدی از تاریخ انسانی می‌بخشد که در کنار تاریخ زمین‌شناسی عمیق آن، به ارزش کلی این "شاهکار طبیعت" می‌افزاید. امروزه، این منطقه خانه نوادگان این قبایل است که ارتباط قوی با این سایت‌های فرهنگی مهم دارند ، و میراث فرهنگی بیستی را به یک بخش زنده از هویت منطقه تبدیل کرده‌اند.

سفر به دنیایی دیگر: راهنمای بازدید و نکات ایمنی

دسترسی و بهترین زمان بازدید

تپه‌های بیستی/دی-نا-زین در حدود 40 مایلی جنوب فارمینگتون، نیومکزیکو، قرار دارند. دسترسی به منطقه از طریق جاده‌های خاکی انجام می‌شود که در شرایط آب و هوایی نامساعد، مانند باران یا برف، می‌توانند بسیار لغزنده و غیرقابل عبور شوند و در خشکی نیز ممکن است شنی باشند. همیشه توصیه می‌شود پیش از سفر، وضعیت جاده‌ها را بررسی کنید تا از مشکلات احتمالی جلوگیری شود.

این منطقه در تمام طول سال باز است، اما بهترین زمان بازدید در اواخر بهار/اوایل تابستان و پاییز است. در تابستان، دما می‌تواند به شدت خطرناک و داغ شود و در زمستان نیز هوا بسیار سرد است، بنابراین برنامه‌ریزی سفر در ساعات خنک‌تر روز و پوشیدن لباس مناسب برای محافظت در برابر آفتاب شدید یا سرمای زیاد ضروری است. این توصیه‌ها به دلیل ماهیت بیابانی و عدم وجود سایه کافی در منطقه اهمیت ویژه‌ای دارند.

نکات ضروری برای تجربه بیابانی

بیستی یک منطقه بیابانی واقعی است و امکانات رفاهی بسیار محدودی دارد. هیچ منبع آب آشامیدنی در منطقه وجود ندارد و بازدیدکنندگان باید تمام آب مورد نیاز خود را برای مدت زمان بازدیدشان حمل کنند. نزدیک‌ترین مکان‌ها برای تهیه سوخت، غذا و آب، شهرهای فارمینگتون (حدود 39.6 مایل از بیستی) و بلومفیلد (حدود 36 مایل از دی-نا-زین) هستند. این فقدان امکانات، بخشی از تجربه "بیابان‌گردی" است که اداره مدیریت زمین برای حفظ ماهیت بکر منطقه ترویج می‌کند.

در منطقه بیابانی هیچ مسیر مشخصی وجود ندارد و بازدیدکنندگان به صورت "آزادانه" به اکتشاف می‌پردازند. سازندهای سنگی عجیب و غریب حدود 1.5 مایل از پارکینگ فاصله دارند. گم شدن در این چشم‌انداز وسیع و بی‌نشان بسیار آسان است؛ بنابراین، داشتن GPS قابل اعتماد و آشنایی با جهت‌یابی ضروری است. پذیرش تلفن همراه در منطقه ممکن است نقطه‌ای باشد ، و همیشه باید یک نفر خارج از گروه از برنامه‌های پیاده‌روی شما مطلع باشد. این تدابیر ایمنی برای تضمین یک تجربه ایمن و لذت‌بخش در این محیط چالش‌برانگیز حیاتی هستند.

فعالیت‌های مجاز و محدودیت‌ها

بیستی/دی-نا-زین فرصت‌های بی‌نظیری برای فعالیت‌های بیابانی ارائه می‌دهد. فعالیت‌های مجاز شامل کوله‌گردی، پرنده‌نگری، کمپینگ پراکنده (dispersed camping)، اسب‌سواری، عکاسی، ستاره‌نگری و تماشای حیات وحش است. کمپینگ اولیه در منطقه پارکینگ و داخل بیستی مجاز است، اما روشن کردن آتش به شدت ممنوع است. در پارکینگ بیستی می‌توان تا 14 روز بدون نیاز به هیچ مجوزی چادر زد. این امکانات، فرصتی برای تجربه کامل طبیعت بکر و آرامش بیابان فراهم می‌کنند.

با این حال، برای حفظ این میراث طبیعی و زمین‌شناسی، محدودیت‌های مهمی نیز وجود دارد. جمع‌آوری فسیل‌ها یا چوب‌های سنگ‌شده، بالا رفتن از ویژگی‌های زمین‌شناسی ظریف و تجاوز به زمین‌های قبیله‌ای مجاور ممنوع است. این قوانین برای حفاظت از یکپارچگی طبیعی و علمی منطقه، و همچنین احترام به میراث فرهنگی بومیان، وضع شده‌اند. وسایل نقلیه موتوری و مکانیکی از جمله وسایل چرخ‌دار (مانند پهپاد، دوچرخه کوهستان، کالسکه، گاری و کولر چرخ‌دار) نیز در منطقه بیابانی ممنوع هستند. این رویکرد مدیریت، به عمد بر تجربه "بکر" و "انزوا" تأکید دارد ، و بازدیدکنندگان را تشویق می‌کند تا با حداقل تأثیرگذاری بر محیط، از زیبایی‌های آن لذت ببرند. این تعادل بین دسترسی و حفاظت، چالش اصلی در مدیریت این "شاهکار" شکننده طبیعت است.

نتیجه‌گیری

تپه‌های بیستی/دی-نا-زین در نیومکزیکو، به راستی یک "شاهکار از هنر طبیعت" و گنجینه‌ای بی‌بدیل از تاریخ زمین است. این منطقه، با چشم‌اندازهای غیرمعمول و خیره‌کننده خود که حاصل میلیون‌ها سال فرسایش و فرآیندهای زمین‌شناسی پویا هستند، حس ورود به دنیایی دیگر را به بازدیدکنندگان القا می‌کند. از لایه‌های رنگارنگ سازندهای زمین‌شناسی که داستان دریای‌های باستانی و باتلاق‌های سرسبز را روایت می‌کنند، تا هودوهای منحصر به فردی که گواه فرسایش انتخابی هستند، هر گوشه از بیستی داستانی برای گفتن دارد.

اهمیت این منطقه فراتر از زیبایی بصری آن است. بیستی یک "کپسول زمان" دیرینه‌شناسی است که کامل‌ترین سابقه فسیلی دوره کرتاسه را در خود جای داده و به دانشمندان امکان می‌دهد تا انقراض دایناسورها و ظهور پستانداران را مطالعه کنند. وجود مرز K/T به وضوح، این منطقه را به یک آزمایشگاه طبیعی زنده برای درک تحولات عظیم حیات بر روی زمین تبدیل کرده است. علاوه بر این، ردپای تمدن‌های باستانی و ارتباط عمیق بومیان با این سرزمین، به بیستی بعدی فرهنگی و تاریخی می‌بخشد که آن را به یک چشم‌انداز چندوجهی از میراث طبیعی و انسانی تبدیل می‌کند.

بیستی/دی-نا-زین، مقصدی محبوب برای علاقه‌مندان به فضای باز ماجراجو است و حتی "نشنال جئوگرافیک تراولر" آن را مقصدی ضروری برای بازدید نامیده است. با این حال، ماهیت بکر و شکننده این منطقه، مسئولیت‌پذیری بالایی را از سوی بازدیدکنندگان می‌طلبد. حفظ یکپارچگی طبیعی، علمی و فرهنگی بیستی برای نسل‌های آینده، امری حیاتی است. این "شاهکار" در حال تکامل طبیعت، نه تنها برای لذت بصری، بلکه برای الهام بخشیدن به درک عمیق‌تر ما از سیاره‌مان و جایگاه ما در داستان بی‌کران آن، باید مورد احترام و حفاظت قرار گیرد.