دست ها عاقبت بخیر می شوند - مهسان بلاگ

به گزارش خبرنگار از ،داستان امروز ما داستان دستانی است که بی بیمه و بازنشستگی، بی هیچ برگ برنده ای، سالیان سال است تاریخ و هویت ما را به دوش می کشند، گاهی برای عاشقی، گاهی برای گذران زندگی، پای دار قالی، یا در میان گِل هایی که قرار است جان بگیرند یا چوب هایی که تراشیده شوند و پشت ویترین لوکس فروشگاه های لوکس جا بگیرند، بی خیال آرتروز گردن و دست و کمر سمفونی باشکوه راه می اندازند و می خواهند در حد بضاعتشان، پشت و پناهی باشند برای فرهنگ و هنر جامعه.

حرف از هنرمندانی است که طرح ها و رنگ ها و نقش ها را می دانند و هر روز خالق فرش، جاجیم، گلیم، سفالینه های رنگین، حصیر و معرق و منبت و ده ها و ده ها هنر رنگارنگ دیگری می شوند که می گویند 7 هنرشان در دنیا حرف اول را می زند، اما سالیان سال است از ورود بی ضابطه کالا های چینی به این حرفه گله دارند، از هنرمند نما ها، از همکاران بدون تخصص، از امنیت شغلی و مالی که ندارند، از مسائل رنگارنگ درست به رنگارنگی فراوریاتشان.

جویبار را قلب سفال مازندران می دانند نامی که از استاد چینی ساز عظیم به یادگار مانده است ، همانی که می گویند آثارش را یونسکو روی چشم گذاشته بود ، همانی که دغدغه خودش و زندگی را در میان دغدغه های فرهنگ کشور گم کرد تا شهر و استانی را با هنر سفالگری آشنا کند.

پسرش رمضانعلی چینی ساز حالا برترین سفالگر مازندران است، شاید آخرین بازمانده این هنر در مازندران هم باشد، همکلام او که می شوی از بی جیره و مواجب بودن این هنر می گوید ، از گم شدن سفالینه های سرخ ایرانی لابلای کالا های چینی، از هنری که قدرش را نمی دانند، می گوید: سازمان یونسکو دو اثرش را مهر اصالت زده است و این اگرچه باعث خوشحالی است، اما نشان از محرومیت این هنر در کشورمان نیز دارد.

چینی ساز می گوید: رونق صنایع دستی فقط عزم فرهنگی و هنری می خواهد نه اراده سیاسی و مالی، کسی باید باشد که صندلی این هنر را بشناسد ، نمی گردد من هم فراوری نماینده هنر باشم هم فروشنده آن، نمی گردد هم دستم در گِل باشد هم در دکان ، کسی باید باشد که سفال را بفهمد و بداند همین دست هایی که چرخ های سفالگری را می چرخانند می توانند چرخ یک شهر و استان را نیز بگردانند.

این استاد سفالگری می گوید: اوضاع اکنون کمی بهتر شده است، مردم توجه شان به صنایع دستی بیشتر شده، اما صنایع دستی هنر بین نسلی است، از پدرعظیم به پدر و از پدر به پسر به ارث می رسد و الان نفس های تازه نیروهای جوان می خواهد تا قلب سفال مازندران احیا گردد، کمی احترام و روی خوش مسئولان، کمی تسهیلات، کمی جدی دریافت آموزش با نگاهی به آنسوی مرزها.

چقدر نوشتن از اهالی هنر دست، سخت است، آن هایی که متعلق به همه ایران هستند، اما انگار صد ها فرسخ با بسیاری از ما فاصله دارند، آدم هایی که برعکس خیلی ها ، حواس شان با هر پلکی که می زنند پیِ فرهنگ مردمان سرزمین شان است و از گردونه کم لطف روزگار چیزی نمی خواهند جز به قدر سفره ای که شرمنده خانواده شان نباشند، این را ناصر براری آخرین نسل کوب بافان اصیل مازندران می گفت کسی که هنرش در روز های پررونق استفاده از موکت و فرش کاملا به فراموشی سپرده شده است آنگونه که شاید در گوشه ای از بازار بتوان تکه ای از کوب را پیدا کنیم.

وارد تنها مغازه فروش صنایع دستی مرکز استان که می شوی می توان گوشه و کنار بزم رنگارنگ چوب و سفال و تار و پود فرش و گلیم و گلیمچه را دید.

فروشنده که سن و سالی هم از اون نگذشته است، فروش صنایع دستی را نه تنها دغدغه اصلی هنرمندان بلکه دغدغه خود نیز می داند و می گوید بعضی هنرمندان هنوز بازار را نمی شناسند و بی هدف فراوری می نمایند چرا که سنی از آن ها گذشته است و با تغییر نسل ها، از همراهی نسل ها جامانده اند، نمی دانند نسل جدید با تغییر سبک زندگی دیگر کوب را در اتاق پذیرایی پهن نمی کند، دیگر در ظروف سفالی غذا و آب نوش جان نمی کند و این باعث می گردد صنایع دستی روی دست هنرمند بماند.

می گوید راه حل حل این مشکل نیز یا ورود شرکت های خصوصی برای طراحی، سفارش، فراوری و فروش صنایع دستی است یا دولت که تا به امروز در این بخش تصدی گری ننموده است وارد گردد و همان طوری که مجوز قانونی برای فعالیت می دهد همان گونه برای بازاریابی و حل مسائل گمرکی و بیمه و ... همراهی شان کند یا اصلا مجتمع های فراوری صنایع دستی راه بیندازند، می گوید کار نشد ندارد مرد میدان می خواهد.

در حال رفتن به ساختمان سفید رنگ دور میدان امام ساری با خودم زمزمه می کنم اگر مدیر کل میراث فرهنگی مازندران بودم با آدم هایی که وقفِ میراث گذشته مان شده اند، وقفِ زیبایی های نشسته بر خانه هایمان که دیگر پاره ای از روح ما هستند چگونه رفتار می کردم.

حسین ایزدی معاون صنایع دستی مازندران می گوید : پارسال سال رونق فراوری صنایع دستی بود و اتفاقات خوبی در حوزه صنایع دستی افتاد، هنرمندان صنایع دستی مازندران 17 نشان ملی دریافت کردند، رشته های فراموش شده زیادی هم احیا شدند و در سال جهش فراوری نیز طرح های زیادی برای رونق صنایع دستی داریم.

معاون صنایع دستی استان می گوید: مشکل فروش صنایع دستی در بازار های خارجی دغدغه بسیاری از کشور ها است و تحریم های چند سال اخیر نیز بازار را با چالش روبرو نموده است و گرنه همه می دانیم اصالت که بازگردد جهش فراوری دورنمای نزدیکی در هر حوزه خواهد بود.

گزارش از سید رضا کریمی

انتهای پیغام /س

بانیما: قدرت گرفته از سیستم مدیریت محتوای بانیما

مجله سامی: مجله سامی: انجمن های گفتگو