ما هنوز اندر خم واژۀ فرسودهایم! - مهسان بلاگ

محمود درویش، به خبرنگاران می گوید: بعد از جنگ جهانی دوم، بیشتر فضاهای شهری کشورهای اروپایی در اثر بمباران یا شعله افکن و لودر و بولدوزر، کاملا تخریب شده بود به طوری که تصور پاکسازی و ساختن دوبارۀ شهر غیر ممکن و غیر مالی به نظر می رسید.

او ادامه می دهد: در چنین شرایطی بعضی پیشنهاد می دادند که شهر نو، بیرون از فضای قدیمی آسیب دیدۀ شهر ساخته گردد، اما با وجود مسائل و هزینه های بسیار آن هم در شرایط پس از جنگ، تصمیم به بازسازی و احیای آنچه از شهر به جای مانده بود گرفتند.

این شهرساز خاطرنشان می نماید: با همۀ این سختی ها آن ها هیچ گاه صفت فرسوده و مخروبه را به کار نبردند و برای حفظ هویت خود و تاریخشان، تصمیم گرفتند تن به سختی احیا و بازسازی بدهند.

درویش یادآور می گردد که این بازسازی و بازسازی در شهری مثل ورشو، 30 سال طول کشید، در دیگر کشورها نیز به همین ترتیب بود و چون این فضاها زیر نظر متخصصان طراحی و اجرا شد، اکنون سند هویت کشورهایشان و جذابترین فضای شهری برای گردشگران است.

او می گوید: متأسفانه بعد از گذشت حدود هشتاد سال از این تجربۀ مدون و قابل مطالعه و دسترسی، هنوز بحث ما بر سر این است که بافت فرسوده و تاریخی چیست.

این معمار تصریح می نماید: اگر چه آثار شاخص معماری اصفهان مثل کاخ ها و پل ها و مساجد نیز زیر سایۀ غفلت و بی توجهی دچار آسیب شده اند و در این شرایط، انتظاری از به سامانی بافت دردشت و مسجد جامع عتیق نمی توان داشت، اما ضروری است مدام یادآور شویم که این فضاها، نه بناهایی فرسوده بلکه جواهراتی ذی قیمت هستند که در اثر بی کفایتی، ناآگاهی و یا سودجویی، در خاک روبه ها رها شده اند و خنک آن زرگری که قدر زر می داند.