گاردهای بسته مشت های آماده
به گزارش مهسان بلاگ، آفتاب در صف واکسیناسیون پهن شده است. ورزشکاران رشته های مختلف المپیکی، در فضای باز مقابل درمانگاه مجموعه آزادی در انتظار نوبت تزریق واکسن کرونا، به گپ و گفت مشغولند.
به گزارش خبرنگاران به نقل از روزنامه خبرنگاران ، نزدیک ملی پوشان بوکس نشسته ام. سراغ دانیال شه بخش را از دوستانش می گیرم. اولین سهمیه دار بوکس ایران برای حضور در توکیو. جوانی که می خواهد در بیست و دو سالگی پرچم ایران را بالا ببرد، دنیا را فتح کند و به همه بگوید؛ من از سیستان و بلوچستان آمده ام! با دانیال به سایه پناه می بریم. می پرسم: فکر می کردی یکی از شرط های مهم سلامتی تو برای این که اولین المپیک زندگی ات را تجربه کنی، همین تزریق واکسن کرونا باشد؟ می گوید: نه. زمانی که سهمیه را گرفتم اصلا فکر نمی کردم، المپیکی که برای حضور در آن لحظه شماری می کنم به تعویق بیفتد. چه رسد به کرونا، تلخی های آن و انتظار درمان. البته خدا را شکر که واکسن آمده است. امیدوارم امکان تزریق آن برای همه مردم فراهم شود.
دهلی، آخرین ایستگاه بوکس آسیا تا المپیک
دانیال شه بخش، یکی از فرزندان خلف و با استعداد زادگاهش، زاهدان است از 13سالگی همزمان درس خوانده و کار کرده است. او با هدف حفظ استقلال مالی و در سودای ژیمناست شدن، هر روز، بعد از فراغت از مدرسه و کار، به ورزشگاه رفته، اما هر بار با درهای بسته سانس جوانان و بزرگسالان روبه رو شده تا این که عاقبت سر از سالن بوکس در آورده است: من از کودکی بسیار پر جنب و جوش و با انرژی بودم و عاشق ژیمناستیک. فکر می کردم با آن می توانم پرواز کنم اما هیچ وقت نشد. شرایط اجازه نداد. وقتی به طور اتفاقی با بوکس آشنا شدم، حس کردم با روحیه ام سازگار است و از سال 91 این رشته را زیر نظر نوهتانی، مربی استان شروع کردم. او سال ها برای آموزشم زحمت کشید و در هر شرایطی از من حمایت کرد. من هم برای ماندن و ادامه راستا تلاش کردم. دوست داشتم این فرصت را حفظ کنم. از سال 97 به صورت ثابت عضو تیم ملی جوانان بوکس شدم. یک سال بعد در اولین میدان رسمی بزرگسالان پیروز به کسب جواز المپیک شدم که این را هم به مربی ام مدیونم. در حال حاضر استکی سرمربی تیم ملی است اما به دلیل اهمیتی که به حفظ شرایط روانی و فنی ام می دهد از نوهتانی، مربی خودم در اردو دعوت کرده است. من از این بابت بسیار خرسندم و از سرمربی تیم سپاسگزارم.
ملی پوش وزن 57 کیلوگرم بوکس ایران که در مسابقات گزینشی المپیک امان، مقابل حریف هنگ کنگی در سه راند متوالی به رجحان رسید و سهمیه المپیک را کسب کرد، این روزها در اردوی تیم ملی برای حضور در رقابت های قهرمانی آسیا بزرگسالان 2021 به میزبانی هند تمرینات خود را دنبال می کند: امیدوارم خرداد ماه، دهلی را با اتفاقات خوبی ترک کنم و با یک تجربه بیشتر پا بر رینگ توکیو بگذارم.
رؤیای مدال توکیو برای سیستان و بلوچستان
سیستان و بلوچستان، با مردمانی سخاوتمند، سرزمین غم های بزرگ و شادی های اندک است. زادگاه رستم و زال و پهلوانان شاهنامه، و حالا دانیال که آرزوهای بزرگی در سر دارد. وقتی درباره هم استانی های خود حرف می زند با غرور خاصی تأکید می کند: استان ما با وجود محرومیت های فراوان، استعدادهای ورزشی خوبی دارد. فقط امکان پرورش و فرصت معرفی، لازم داریم. از زمانی که سهمیه گرفته ام، سخت تمرین می کنم. برای شادی همشهری ها. آرزو دارم از توکیو با بهترین مدال به ایران برگردم و سیستان و بلوچستان را با سربلندی به همه معرفی کنم. من با این رویا به المپیک می روم.
مشت زنی
شاید این معادل فارسی برای بوکس تداعی کننده خشونت باشد. اگر پای صحبت بوکسورهای ایرانی بنشینید اغلب این جمله را می شنوید. آنها که در رینگ قدم می گذارند به ظرافت هایی اشاره می کنند که شاید بیرون از آن دیده نشود. دانیال هم یکی از همان هاست و معتقد است: بوکس یعنی انرژی و اعتماد به نفس.
شکست ناپذیر
خیلی هم عجیب نیست که الگوی ورزشی یک بوکسور، فوتبالیست باشد. دانیال دقیقا همین طور است. او رونالدو را دوست دارد و تلاش و شکست ناپذیری کریستیانو را دلیل آن می داند چراکه با وجود یک زندگی پرفراز و نشیب، رویای شخصی اش را رها نکرده است.
فوتبال
از گروه منهای فوتبالی ها، دانیال هم به پیگیری فوتبال علاقه دارد. البته با وجود این که می گوید خیلی طرفدار تیم خاصی نیست اما این روزها، از گل های استقلالی ها در لیگ قهرمانان آسیا لذت می برد. او همچنین، از راهیابی دوباره رئالی ها به مرحله نیمه نهایی لیگ قهرمانان اروپا خرسند است.
آرزو قنبری - گروه ورزش / روزنامه خبرنگاران
منبع: جام جم آنلاینbestcanadatours.com: Best Canada Tours یک سرویس خدماتی جدید و چند منظوره جهت ارائه سرویس تور به کشور کانادا با کیفیت برتر است