بازی ایجنت ها در ایران: چند ساله امضا کن، یک ساله فسخ کن! - مهسان بلاگ

فرشاد کاس نژاد ، آنچه در قراردادهای باشگاه پرسپولیس دیروز افشا شده، فقط نمونه کوچکی از یک رویکرد هولناک مالی در باشگاه های ایرانی است. چند بازیکن پرسپولیس مثل ترابی، بیرانوند و انصاری در قرارداد خود بندی دارند که به آسانی می توانند با یک پیشنهاد تازه پرسپولیس را ترک نمایند. این یعنی قرارداد بلندمدت با بازیکن در فوتبال ایران یک شوخی است. در استقلال هم ماجرا همین است. یادتان هست امید نورافکن چطور و با چه مبلغ ناچیزی از استقلال به بلژیک رفت؟ یادتان هست در تمام سالهای اخیر جدایی بازیکنان از پرسپولیس و استقلال اغلب هیچ درآمدی برای این باشگاه ها نساخته؟ در این باشگاه ها چه خبر است؟ چرا باشگاه هایی که از حق پخش تلویزیونی چندان بهره مند نیستند، در عقد قرارداد با بازیکنان به درآمدزایی فکر نمی نمایند؟

در باشگاه های ایرانی همیشه نگاه ها روزمره است، آنچنان که قراردادها را کوتاه مدت می بندند، با این تلقی که دوره مدیریت خودشان هم شاید کوتاه باشد اما با این شیوه کار، همیشه این باشگاه به چالش هایی می رسند که امروز رسیده اند. در گذشته نیز بهتر از این نبود. همیشه این چالش ها وجود داشت. اگر می خواهیم باشگاه های ایرانی همیشه با چنین بحران هایی در فصل جابجایی روبرو نشوند، نیازمند بازنگری در باشگاه است.

مدیرانی که همیشه به عکس های یادگاری در جابجایی فکر می نمایند، نمی توانند شرایط بهتری را برای باشگاه خود بسازند. عکس های یادگاری در جابجایی اعتبار خبری کوتاه مدتی را می سازند اما فردایی هم از راه می رسد که طرفدار دیگر حوصله تماشای آلبوم عکس مسوول جابجایی باشگاه را ندارد و پرسش های طرفدار آغاز می گردد. مهم ترین پرسش اینکه چرا هرگز به فکر آینده نیستید؟

اما چرا این قرارادادهای بازیکنان با این بندهای عجیب در باشگاه ها بسته می شوند؟ آیا مدیر برنامه های این بازیکنان اینقدر آسان می توانند باشگاه را آنچنان تحت تاثیر قرار دهند که باشگاه حق فسخ یک طرفه به بازیکنانش بدهد؟ مدیربرنامه ها در هر کجای جهان ممکن است چنین تاثیرهایی بگذارند و این باشگاه ها هستند که باید تن به چنین قراردادهایی ندهند. بازخوانی آنچه نناد پتروویچ، یک ایجنت بلژیکی درباره فساد موجی بیات در لیگ بلژیک گفته بود، به این بحث یاری می نماید:

دیگر مثل سابق ایجنت ها ملزم به قبولی در امتحان یا ارائه ضمانت نیستند. کافی ست 500 یورو پرداخت کنید و لایسنس شما آماده است. در نتیجه امروز در بلژیک با 350 ایجنت طرف هستید! ولی چند نفر از آنها قادر به ارتزاق هستند؟ اینجا همگی با ایجنتی سر و کار دارند که همه جا هست. موجی بیات. در صورتی که بازار بلژیک بازار عظیمی نیست. بیات تقریبا یگانه ایجنت این بازار است و مسبب ترامپیزه شدن این شغل.

مدام به افتخار خودش توییت ارسال می نماید، به داوران توهین می نماید، به مربیان توهین می نماید. وقتی مربی باشگاه کورتره به بازیکنانش مثل ژرمی پربه بازی نمی دهد مسخره اش می نماید. در هیچ کشوری چنین چیزی نمی بینید. بازیکن ها اغلب مجبورند مستقیم یا غیر مستقیم از کانال موجی بیات عبور نمایند. چون مدیران باشگاه ها این را تحمیل می نمایند. به عنوان مثال برای اینکه ادریس سیلا از وارگم به اندرلخت منتقل گردد باید به بیات کمیسیون دهد. مدیر برنامه این بازیکن که مدیر دبروین هم هست باید در این مورد به خصوص کمیسیونش را با بیات تقسیم کند.

مجتبی بیات برای خرید بازیکنی چون ماکسیم کولن از اندرلخت ابتدا با مدیر برنامه این بازیکن به سختی بر سر حقوق ماهیانه اش چانه می زند. بعد از حصول توافق، مدیر برنامه می گوید حالا باید به باشگاه اندرلخت اطلاع دهیم ولی در کمال شگفتی بیات پاسخ می دهد: نیازی نیست چون من از طرف اندرلخت وکالت نامه دارم و درعرض 3 ثانیه در یک نقش جدید ظاهر می گردد! چطور می گردد که یک شخصی همزمان ایجنت بازیکن باشد و هم وکیل باشگاهی که او را می فروشد؟ بیات از دو طرف کمیسیون می گیرد. چنین کاری در انگلیس جرم است.

یک محوری وجود دارد به نام محور شارلروا-اندرلخت-گاند. در همه ورودی و خروجی ها رد پای بیات دیده می گردد. قبل از آن باشگاهی مثل گنک هزینه های زیادی به خاطر این نوع روابط پرداخت نموده بود و زمان زیادی گذاشت تا دوباره روی پای خودش بایستد. مبالغی در جابجایی رد و بدل می گردد که برای هیچکس قابل فهم نیست. سه تا چهار میلیون یورو برای یک بازیکن ذخیره چون کنی سایف، زیوتا موریوکا 3 میلیون. مثال این محور انتقال داوید پوله، سباستیان دواست و کارا در این سه باشگاه است که با مبالغی گزاف دست به دست شده اند.

این فقط یک مثال است برای دانستن آنچه در پشت پرده قراردادها می گذرد. همین دیروز کمیته اخلاق حکم محرومیت 5 ساله دو مدیر با سابقه چند دهه مدیریت را در فوتبال صادر کرد. همین حکم می تواند نشان دهد در پشت پرده ها چه می گذرد و یا در بحث ما چرا قراراداد بازیکنان گزاف و گزاف تر می گردد و یا چرا در قراردادها حق فسخ آسان نوشته می گردد و هیچ کس ملالی هم ندارد، جز ما با غرغرها و طرفداران با چند توییت. در فوتبال ایران حتی قراردادهایی که چند ساله امضا می شوند، می توانند هر لحظه فسخ شوند و این از عجایب در جابجایی است. در واقع مدیران هنگام عقد قرارداد از امضای چند ساله حرف می زنند اما آن بند مخفی را از همه پنهان می نمایند. این پنهان کاری چه بسا دلایلی دارد که نباید درباره اش حرف زد.

تور روسیه: تور سوچی، تور مسکو، تور سن پترزبورگ، تور تابستان نوروز، بهار روسیه