تارانتینو؛ فیلمساز غیرخطی و پست مدرن، سینما رفتم ولی مدرسه سینما نه! خبرنگاران - مهسان بلاگ

گروه فرهنگ و هنر خبرنگاران- زهرا قربانی رضوان؛ کوئنتین جرم تارانتینو متولد 27 مارس 1963 شهر ناکسویل در ایالت تنسی آمریکا است. پدر او هنرمندی نام آشنا در عرصه بازیگری و نوازنده موسیقی و مادرش یک پرستار بود. اوکارگردان، بازیگر، فیلمنامه نویس که برنده جایزه نخل طلایی بهترین کارگردان و جایزه اسکار بهترین فیلمنامه نویسی را از آن خود کرد. تارانتینو علاقه بسیار زیاد به صنعت سینما داشت.

در آغاز جوانی ترک تحصیل کرد و ابتدا فعالیت های خود را با یادگیری بازیگری آغاز کرد و اصلی ترین بازی اش تقلیدی از نقش الویس پرسیلی در بخشی از رشته فیلم های دختران طلایی بود. او بصورت همزمان در یک مغازه اجاره فیلم هم مشغول به کار شد. در دهه 80 آغاز به تجربه کارگردانی کرد. در دهه 90 بصورت مستقل فیلمسازی را آغاز کرد و فیلم سگ های انباری را ساخت.

این فیلم جز فوق العاده ترین فیلم های مستقل تمام اعصار شناخته شد. او با نوشتن فیلمنامه عشق حقیقی در سال 1992 وارد عرصه فیلمنامه نویسی شد. عشق حقیقی به کارگردانی تونی اسکات جلوی دوربین رفت. جریان فیلم های نوآر بر روی فیلمسازی تارانتینو تاثیر چشمگیری گذاشتند. او از معدود کارگردانانی است که بدون تجربه آکادمیک و تحصیلات دانشگاهی دست به تجربه در این صنعت زد و توانست پیروز عمل کند و همین امر سبب شد سبکی جدید و مستقل را به سینما معرفی کند. او همیشه می گوید: من سینما رفتم، ولی مدرسه سینما نرفتم.

تارانتینو به ساخت فیلم هایی با ساختار غیر خطی و پست مدرن شهرت دارد. به دلیل استفاده وی از موسیقی برای القا فضایی خاص در فیلم مشهور به دی جی است. آثار این کارگردان ریشه در سینمای سیاه فرانسه و سینمای کلاسیک گانگستری آمریکا داشته و نشان دهنده خشونت و بی رحمی جامعه مدرن آمریکا است. از تعیینه فیـلم های او می تـوان به: ارجـاع به فیلم های گذشتـه، دیـالوگ های جـذاب، روایت غیر خطی، خشونت بی پروا و همچنین دقت در انتخاب موسیقی اشاره نمود. تارانتینو از بسیاری کارگردانان بزرگی مانند؛ دی پالما، گدار، کورباچی، فولر، مامیت و داگلاس سیرک تاثیر پذیرفته است.

مجموعه فیلم های او شامل: سگ های انباری (1992)، داستان عامه پسند (1994)، چهار اتاق (1995)، جکی براون (1997)، بیل را بکش 1 (2003)، بیل را بکش 2 (2004)، ضد مرگ (2007)، حرامزاده های لعنتی (2009)، جنگجوی زنجیر گسسته (2012)، هشت نفرت انگیز (2015)، روزی روزگاری در هالیوود (2019) می شود.

دغدغه اصلی این کارگردان نمایش جهانی تکان دهنده تبهکاران است که خشونت به حد اعلا خود می رسد و تماشاگر را در فضایی خونین تنها می گذارد. استیو بوشمی، از بازیگران سرشناس سینما، درباره سبک فیلم سازی تارانتینو می گوید: سبک وی نوعی انفجار انرژی، ولی در عین حال متمرکز است. بابت همین سبک است که وی در سرتاسر جهان به چهره ای سرشناس تبدیل شده است.

سبک فیلم سازی وی به نوعی است که حس خنده مخاطب را در زمان دیدن صحنه ای که خنده دار نیست تحریک می نماید. البته خود تارانتینو در این خصوص می گوید فیلم هایش همگی درام هستند و هیچکدام در ژانر کمدی نیستند. مضمون سه فیلم مشهور تارانتینو که خشونت در آن به تصویر کشیده شده است عبارت اند از: سگ های انباری (سختی و شفقت جهانی تبهکاران)، داستان فرومایه (طنز تلخ از انسان هایی با صندلی و درجات مختلف از بی رحمی)، جکی براون (جنگی سرد برای بقا و زندگی).

سگ های صورتی، آبی، نارنجی و قهوه ای

نخستین فیلم تارانتینو سگ های انباری با بازی هاروی کیتل، تیم راث، کریس پن، مایکل مونس، ساخته شد. خود تارانتینو نیز در این فیلم به ایفای نقش پرداخت. فیلم ماجرای قبل و بعد از یک سرقت مسلحانه را روایت می نماید. شش دزد (با نام های مستعار آقای سفید، آقای طلایی، آقای صورتی، آقای نارنجی، آقای آبی و آقای قهوه ای) که از طرف گنگستری به نام جو کپت و پسرش ادی برای سرقت از یک فروشگاه الماس فروشی اجیر می شوند. ما هیچ وقت صحنه دزدی را نمی بینیم و فقط حوادث پیش و پس از آن را شاهد هستیم.

از بین دزدان، آقای آبی و قهوه ای در حین دزدی کشته می شوند و آقای نارنجی نیز زخمی می شود. آن ها متوجه می شوند یک نفر آن ها را لُو داده است، زیرا پلیس ها در آنجا کمین نموده بودند. هر کدام از اعضا در پی پیدا کردن کسی است که آن ها رو لو داده است. سگ های انباری با بودجه 102 میلیون دلاری ساخته شد و در آمریکا 208 میلیون دلار فروخت.

بیشتر سکانس های این فیلم الهام گرفته از آثار کلاسیک است برای مثال سکانس شکنجه پلیس زندانی شده با الهام و بر اساس فیلم های the big combo و Django بود. نام گذاری شخصیت های فیلم نیز قبلا در فیلم taking of pelhamone two three دیده شده بود. این فیلم به درونمایه پوچی و بیرحمی جهانی تبهکاران می پردازد و تحت تاثیر فیلم کشتار استنلی کوبریک است. سگ های انباری فیلم سیاه با بودجه ساخت اندک بود که در ژانر جنایی- پلیسی روی پرده رفت.

داستان عامه پسند

دومین فیلم او داستان عامه پسند از سه اپیزود جداگانه تشکیل شده است که هرکدام نشان دهنده بی رحمی جهان است. این فیلم مثل آثار قبلی این کارگردان براساس ساختار اپیزودیک است و همیشه پایبند به سنت های ادبی است تا قواعد های معمول سینمایی. فیلم روایتی است از دو آدم کش به نام های وینسنت و جولز از طرف مارسلوس والاس مأموریت می یابند تا چمدانی را که دزیده شده، از دزدان پس بگیرند و در جریان این عملیات به طرز معجزه آسایی نجات پیدا می نمایند. این اثر در نهایت پیروز به کسب درآمدی معادل 100 میلیون دلار شد.

داستان عامه پسند توانست نامزد دریافت شش اسکار شود که شامل بهترین تصویر سازی، کارگردانی، فیلم نامه، هنرپیشه، بازیگر مرد نقش دوم، بازیگر زن نقش دوم شد. داستان عامه پسند در جشنواره کن سال 1994 جایزه نخل طلا را از آن خود کرد و نامزد جایزه اسکار بهترین فیلم شد، ولی در رقابت با فیلم فارست گامپ جایزه را واگذار کرد.

جکی براون

فیلم بعدی او جکی براون به گونه ای متفاوت ظاهر شد و ارائه دهنده داستانی پیچیده تر و فرجام جهانیی خشونت زده انسان هایی است که از قانون پیروی نمی نمایند. در فیلم جکی براون، زنی میانسال خود را در مهلکه ای بزرگ می یابد که یا از آن منفعت می برد و یا به قیمت جانش تمام خواهد شد. او مهماندار هواپیمایی است که پول های یک فروشنده اسلحه را جابه جا می نماید. وی در یکی از ماموریت های خود توسط دو نفر از مامورین پلیس دستگیر می شود.

آن ها از وی می خواهند که با آن ها همکاری نموده و باعث دستگیری فروشنده اسلحه و در نتیجه آزادی خود شود. جکی می داند که درصورت لو دادن حتی نام رئیس خود، زنده نخواهد ماند. در این میان با مکس چری آشنا می شود که ضمانت وی را برای آزادی از زندان بعهده گرفته است. حال جکی باید نقشه ای برای رها شدن از دست مامورین پلیس و فروشنده اسلحه بیابد.

بیل را بکش

چهارمین فیلم سینمایی تارانتینو در سال 2003 میلادی ساخته شد به نام بیل را بکش که در دو قسمت بیل را بکش 1 و بیل را بکش 2 فیلمبرداری شد. بخشی از این فیلم شرقی و بخشی آمریکایی است. خشونتی بی اندازه که بصورت افراطی نشان داده می شود. انتقامی ساده که بصورت حماسه ای بزرگ تبدیل می شود. بئاتریس کیدو ملقب به عروس بعد از سپری کردن 4 سال در کما و به هوش آمدن، تصمیم می گیرد تا از افرادی که در مراسم عروسیش، شوهر و بچه اش را به قتل رسانده اند انتقام بگیرند.

تارانتینو بسیار علاقه مند به صحنه های موزیکال بود. در داستان فرومایه صحنه های موزیکال بصورت غیر خطی و غیر موازی با داستان فیلم پیش می رود و به نوعی برای افزودن جذابیت به فیلم استفاده شده. موسیقی در فیلم های تارانتینو رکن اساسی و صندلی بالایی را برخوردار است. تارانتینو در مصاحبه ای می گوید: من در حالی که به موسیقی گوش می دهم صحنه های فیلم هایم را با ریتم آن آهنگ خلق می کنم. به اعتقاد ژان بروکس منتقد گاردین، شاید هیچ سینماگری به اندازه تارانتینو به موسیقی متن فیلمش وابسته نباشد. تارانتینو خود نیز در این باره می گوید: اگر نمی توانستم امتیاز فلان موسیقی را بگیرم، فلان فیلم را نمی ساختم.

تارانتینو درباره حضور و نقش ستاره در فیلم ها معتقد است: من به حضور ستاره ها در فیلم ها اعتقاد دارم و نمی توانم تاثیر جاذبه نقش آفرینی آن ها بر تماشاگر عام سینما را نادیده گرفت، اما بر این ویژگی تعریف دارم. یک فیلمساز به امید دیده شدن اسامی ستاره ها در پوستر های تبلیغاتی فیلم و فروش بیشتر فیلمش از بازی این افراد با وجود دستمزد بالا استقبال می نماید، اما طبق نظرسنجی ها تعیین شده است که اهمیت حضور ستاره ها در آثار سینمایی به دو یا سه روز اول نمایش بر می شود. چرا که تماشاگران هفته اول نمایش اغلب مخاطبانی هستند که به دلیل حضور ستاره ها برای دیدن فیلم می آیند و از هفته دوم به بعد آن هایی به سمت فیلم می آیند که دلایلی اساسی تر از حضور ستاره ها دارند. بازیگران بسیاری می خواستند که با تارانتینو به دلیل هوش و استعداد فوق العاده او در نوشتن دیالوگ همکاری نمایند.