زمانی که افسردگی حریف ورزشکاران می گردد - مهسان بلاگ

به گزارش خبرنگاران و به نقل از مارکا، مایکل فلپس یکی از بزرگترین ورزشکاران تاریخ محسوب می گردد که اظهار داشت از افسردگی رنج می برد. برنده 28 مدال المپیک پس از خداحافظی از دنیای شنا اظهار کرد که در طول دوران حرفه ای اش بار ها با استرس و افسردگی روبرو شده است. این اتفاق موجب شد به مصرف مواد الکی روی بیاورد. شناگر آمریکایی در این رابطه گفت: من را برای پیروز ترین ورزشکار دنیا بودن که همه تحسینش می کردند آماده می کردند اما بعد از مدتی دیگر دوست نداشتم کسی باشم که دیگران انتظار داشتند. می خواستم خودم باشم و این موضوع مرا تحت تاثیر قرارداد تا جایی که نمی خواستم زنده باشم.

فلپس مانند بعضی از ورزشکاران با هر دو جنبه دنیا ورزش روبرو شد. شناگر آمریکایی در سپتامبر 2014 به دلیل رانندگی با سرعت بالا در حالت مستی دستگیر شد. او از تیم المپیک اخراج شد و در یک مرکز توانبخشی بستری شد. هدفش بازی های المپیک ریو بود. ناامید نشد، دوباره خود را پیدا کرد و به اوج قدرت رسید. فلپس توانست 6 مدال دیگر کسب کند.

شناگر آمریکایی تنها ورزشکاری نبود که درباره افسردگی اش صحبت کرد. کوین لاو، قهرمان NBA نیز اظهار داشت از حمله های عصبی رنج می برده است حتی در جریان بازی ها. بسکتبالیست آمریکایی گفت: در طول 29 سال تصور می کردم سلامت روحی یک مشکل برای دیگران است اما اکنون می دانم این چنین نیست. همه ما درون خود چیزی داریم که می تواند به ما آسیب بزند و کسانی که در کنارمان هستند متوجه آن نمی شوند. صحبت کردن درباره آن مهمترین کاری است که می توان انجام داد.

آندرس اینیستا و خسوس ناواس، دو فوتبالیست اسپانیایی نیز دچار این مشکل شدند. بازیکن سابق بارسلونا اظهار داشت که مرگ دنی خارکه و آسیب دیدگی های متعدد او را در یک شرایط بد قرار داد. اینیستا گفت: شرایط خیلی بدی را تجربه کردم. درک این موضوع برای کسانی که تصور می نمایند ما همه چیز داریم سخت است. خیلی سخت بود اما به لطف پزشکان توانستم از آن بحران خارج شوم.

در حالی که اغلب ورزشکاران توانستند به لطف پزشکان دوران افسردگی خود را با پیروزیت پشت سر بگذارند بعضی از آن ها نتوانستند خود را از این مشکل رها سازند. چند ماه پیش وینسنت سونی گارسیا، موج سوار آمریکایی به طور اورژانسی بستری شد. ابتدا دلیلش معین نبود اما نزدیکان و اغلب رسانه های محلی اظهار داشتند قصد خودکشی داشته است. در سال 2004 ورزشکار آمریکایی اعلام نموده بود افسردگی یک شوخی نیست.

روبرت انکه، دروازه بان آلمانی در سال 2009 به زندگی خود انتها داد. انکه از افسردگی رنج می برد و از شکست می ترسید که مرگش دنیا ورزش را تحت تاثیر قرار داد.

زمانی که حریفت افسردگی است

یک تجربه وحشتناک داشتم. بعضی مسائل بد پیش می رفتند اما متوجه نمی شدم. پزشکان تنش را در من می دیدند، روی من آزمایش انجام می دادند و متوجه چیزی نمی شدند. به رقابت خود ادامه می دادم در حالی که در ورزش غرق می شدم به کار خود ادامه می دادم. با این حال نگرانی هایم آغاز شد چون باید چیزی را کنترل می کردم که بدنم آن را کنترل نمی کرد و آن برایم گران تمام شد. اینها اظهارات آنتونیو کورگوس مهمترین ورزشکار اسپانیا در دهه 90 بود. او قهرمان سه دوره المپیک (مسکو، لس آنجلس و سئول) در ماده پرش طول بود. او رکورد 8.23 متر را به ثبت رسانده بود و نایب قهرمان اروپا نیز محسوب می شد. با این حال بارها با آسیب دیدگی های متعدد روبرو شد. به همین خاطر مجبور شد در آن سال زیر تیغ جراحی برود.

این وقفه با مسائل خانوادگی متعدد همراه شد و به او احساس بدی دست داد. کورگوس گفت: یک شب به دلیل حالت تهوع مجبور شدم سینما را ترک کنم. احساس می کردم یک قطار از روی من رد شده است. مرا به بیمارستان بردند اما مسئله ای نداشتم. به من گفتند یک حمله عصبی بوده است اما خیلی مهم نیست. با گذشت زمان در تمرینات حاضر شدم. این کار روتین به من یاری کرد و همواره از لحاظ ذهنی قوی بودم.

کورگوس در سال 1995 تصمیم گرفت بازنشسته گردد. 6 سال بعد یعنی در سال 2001 سرمربی اش به دلیل سانحه رانندگی جانش را از دست داد. دونده اسپانیایی در این رابطه اظهار کرد: صندلی او را به من پیشنهاد دادند و در آنجا مسائل دوباره ظاهر شد. بدن من تحلیل رفت و ابتدا به صورت مشکل جسمانی خود را بروز داد. با این حال من بازنشسته شده بودم و دیگر ورزش مدافعی برای من بود. همه چیز برای غلبه کردن بر این مشکل آغاز شده بود.

ناراحتی، بی قراری، نبود انرژی، عصبی بودن ممکن است پس از بازنشستگی دیده گردد، این در حالی است که ورزش باعث می گردد این علائم از بین برود یا در فرد دیده نگردد. ورزشکاران از پیامد ها نمی توانند رها باشند. خوسه کارلوس خائنس، روانشنانس ورزشی در این رابطه گفت: در ورزش حرفه ای مشاهده این علائم بعید به نظر می رسد و ما را خیلی متعجب می نماید شاید چون ویژگی های اصلی آنان باید سلامتی، جوانی، جنگندگی و... باشد. با این حال آن ها نیز انسان هستند.

نحوه کار روانشناسان در بالاترین سطح با گذشت زمان تغییر یافته است. تونی مارتوس، روانشناس ورزشی که بیش از دو دهه در این حرفه مشغول بوده بعضی تغییرات را تجربه نموده است. او گفت: چارچوب کار برای روانشناسان با توجه به شرایط تغییر یافته است و ما در سال های اخیر بهتر شدیم. به ورزشکاران یاری می کنیم تا عملکرد خود را کنترل نمایند اما کار ما فراتر از آن است. باید خود را برای دوران کلیدی زندگی ورزشی (پایه یا بازنشستگی) آماده کنیم.

پس از سال ها فعالیت فشرده ورزشی، خداحافظی ورزشکار را با یک فقدان روبرو می نماید که بعضی از قهرمانان نمی توانند با آن کنار آیند. مارتوس در این رابطه اظهار کرد: ما خود را برای این لحظه آماده کردیم که دیر یا زود فرا خواهد رسید. خداحافظی مانند از دست دادن است. بدن و روح برای رسیدن به یک رویا و هدف در کوشش است. در این سال ها تمام زندگی ورزشکار برنامه ریزی شده است. به وسیله بعضی تمرین های گروهی از خود محافظت می نماید و ناگهان همه چیز تغییر پیدا می نماید. برای نخستین بار باید خود را با تصمیماتی که می گیرد وفق دهد. نحوه زندگی اش به شدت تغییر می نماید. او فعالیت هایی را کنار می گذارد که به عادت روزانه اش تبدیل شده بود.

خلاء بازنشستگی

نبود تمرینات روتین، مسابقه، سفر ها یا برنامه ریزی برای هر فصل یک خلاء را ایجاد می نماید که پر کردنش سخت است. این موضوع مسائلی همچون ناراحتی و افسردگی را به وجود می آورد. کورگوس که سال ها از افسردگی رنج می برد گفت: مشکل بزرگ من این بود که نمی دانستم چه زمانی دوش بگیرم. هرگز برای رقابت کردن احساس بدی نداشتم. از حضور در پیست لذت می بردم اما ورزش یک کار با اهداف بالا است و همواره در یک قدمی شکست قرار دارید. تصور می کنید روی شما تاثیر نمی گذارد اما این اتفاق رخ می دهد. زمانی که ورزش را رها می کنید خلاء را احساس می کنید.

بیماری های روحی آسیب هایی هستند که گاهی اوقات در سکوت پیشرفت می نمایند. به همین خاطر روانشناسان آنها را آشکار و شرایط را آنالیز و تنظیم می نمایند تا ورزشکاران به بهترین شکل ممکن با این چالش منفی روبرو شوند. زمانی که مشکل شدیدتر می گردد می دانند که چگونه درخواست یاری نمایند. پابلو دل ریو، روانشناس ورزشی در این رابطه اظهار کرد: نباید دوران بازنشستگی را مانند یک ضربه دانست بلکه باید آن را آغاز عصر جدیدی دانست که هر ورزشکار با روش متفاوتی با آن برخورد می نماید.

با این حال تنها خداحافظی از ورزش حرفه ای مسائل روحی ایجاد نمی نماید. رقابت در بالاترین سطح استرس بالا، ناامیدی، مسئولیت و... را به همراه می آورد. به همین خاطر در هر دوران شرایط خاص است. رافا مونیوس، شناگر سابق اسپانیایی که توانست در سال 2009 رکورد 50 متر پروانه را بشکند، گفت: نمی دانستم چگونه با پیروزیت روبرو شوم. ماه ها بود که احساس خوبی نداشتم و آن برایم گران تمام شد. همواره از شنا کردن لذت می بردم اما به یک شکنجه برایم تبدیل شد. می دانستم اتفاقی برای من افتاده است. سپس خود را پشت نوشیدنی پنهان کردم. روزهای زیادی مست بودم. باید در نظر داشت که عملکرد ما بستگی به وضعیت جسمانی مان دارد اما روح هم درگیرش است و باید مراقب هر دو بود.

اعتیاد به الکل یا مواد پشت مسائل روحی بعضی از ورزشکاران بزرگ واقع شده است. یکی از آن ها خسوس رویان (ملی پوش واترپولو) بود که در سال 2005 از کمیته ملی المپیک اسپانیا درخواست یاری کرد. این سازمان نیز از او حمایت کرد و ورزشکار اسپانیایی در یک کلینیک تخصصی بستری شد.

الخاندرو بلانکو، رییس کمیته ملی المپیک اسپانیا در این رابطه اظهار کرد: مساله خسوس پیچیده بود. او به همراه رییس فدراسیون شنا به دنبال من آمد و به من گفت که 32 سال دارم و از هشت سالگی تنها کاری که می دانستم بودن در آب بود. می خواهم باز هم در آب باشم. به بیلبائو سفر کردم چون همسرم در آنجا است و به دنبال یک شغل در استخر بودم.

بلانکو اضافه کرد: رویان در مدت یک هفته وارد بحران شد و او را بستری کردیم اما پس از چند ماه نتوانست بر بیماری اش غلبه کند و در نهایت خودکشی کرد. زمانی که درگذشت متوجه شدم کمیته هزینه های بیمارستان را پرداخت نموده است. ما که به کسی نگفته بودیم چون تنها چیزی که اهمیت داشت خسوس بود.

ماجرای رویان که یکی از بزرگترین واترپولوئیست های دهه 90 محسوب می شد و توانسته بود قهرمانی در المپیک آتلانتا و نقره بارسلونا را به دست آورد و همچنین دو بار قهرمان دنیا گردد اتفاق تلخی بود.

بازنشستگی در 35 سالگی

ورزش حرفه ای ویژگی های خاصی دارد و متفاوت با هر شغل دیگری است. رامون سید مربی سابق دوومیدانی و مدیر فنی پیشین فدراسیون اسپانیا گفت: به عنوان یم ورزشکار حرفه ای باید در 30 یا 35 سالگی بازنشسته شوید که ضربه روحی سختی خواهد بود. بازنشستگی یک انتقال است و در حقیقت درصد ورزشکارانی که در این دوران دچار افسردگی می شوند خیلی کم است. باید از تمام کسانی که به این مشکل بر می خورند حمایت کرد.

دوران ورزشی اغلب ورزشکاران از کودکی آغاز می گردد و نوجوانی آغاز دریافت تصمیمات مهم است، مانند نقل مکان کردن به یک شهر برای حضور در یک مرکز ورزشی. پابلو ریو در این رابطه گفت: در مرکز بلوم 30 درصد ورزشکاران کم سن و سال هستند. آنها به حمایت احتیاج دارند و به همین خاطر برای احتیاجهایشان باید یک آنالیز جامع داشت چون شرایط برای گروه های سنی متفاوت است.

علاوه بر افسردگی، بیماری ها یا وابستگی هایی وجود دارند که اغلب در میان جوانان دیده می گردد. دل ریو گفت: در کنترل رژیم غذایی بالا و پایین وجود دارد مانند بی اشتهایی یا پرخوری. اعتیاد به تکنولوژی هم دیده می گردد. در میان ورزشکاران چنین مسائلی کمتر وجود دارد اما پیش از این که اتفاقی بیفتد باید در زمینه تغذیه و استفاده از موبایل و شبکه های اجتماعی دست به کار شویم. آنالیز احتیاجهای یک ورزشکار در دوران حرفه ای مهم است. باید یک برنامه برای تمرینات درست کرد اما باید برای تحصیل و اوقات فراغت نیز باید برنامه داشت.

پشت ورزشکار مستعد، پیروز و فعال فردی است که ممکن است با شکست، لحظات بد، آسیب دیدگی ها و یا مسائل روبرو گردد. به همین خاطر باید مراقب بیماری های روحی بود.

گروه ساختمانی آبان: گروه ساختمانی آبان: بازسازی ساختمان و تعمیرات جزئی و کلی و طراحی ویلا و فضای سبز و روف گاردن، طراحی الاچیق، فروش درب های ضد سرقت را از ما بخواهید.